Ο άρχοντας της ζήλιας

13 Λ Ο Ν Δ Ι Ν Ο «Σας ευχαριστώ» είπες, πήρες την πετσέτα, έκανες πως χαμογελάς και την τοποθέτησες κάτω απ’ το ένα μάτι σου, όπου είχε τρέξει το μακιγιάζ σου. «Αλλά δεν νομίζω». Κι ύστερα ξαναγύρισες προς το παράθυρο, ακούμπησες το μέτωπο πάνω στο τζάμι, λες κι ήθελες να κρυφτείς, και το κορμί σου άρχισε πάλι να τραντάζε­ ται απ’ τους λυγμούς. Τι ήταν αυτό που δεν νόμιζες; Ότι δεν ήξερα τι περνούσες; Τέλος πάντων, εγώ το καθήκον μου το είχα κάνει και από εδώ και πέρα θα σ’ άφηνα ήσυχη να κάνεις ό,τι ήθελες. Ήθελα να μισοχαζέψω καμιά ταινία και να προσπαθήσω να κοιμηθώ, παρόλο που ήξερα ότι δεν θα μ’ έπαιρνε ο ύπνος παραπάνω από μία ώρα· πολύ σπάνια κοιμάμαι στο αεροπλάνο ασχέτως της πτήσης, ειδικά μάλιστα όταν ξέρω ότι πρέπει να κοιμη­ θώ. Πήγαινα στο Λονδίνο για έξι μόνο ώρες· μετά πίσω πάλι στη Νέα Υόρκη. Το φωτάκι με την ένδειξη «Προσδεθείτε» έσβησε και μια αεροσυνοδός ήρθε και γέμισε με φρέσκο νερό τα άδεια ποτήρια που στέκονταν πάνω στο φαρδύ και στα­ θερό υποβραχιόνιο ανάμεσά μας. Πριν από την απογείω­ ση ο πιλότος εξήγησε ότι η πτήση Νέα Υόρκη-Λονδίνο θα διαρκούσε πέντε ώρες και δέκα λεπτά. Γύρω μας, πολλοί είχαν ήδη ρίξει πίσω τα καθίσματά τους και σκεπάζονταν με κουβέρτες· άλλοι κάθονταν ακόμη, με τα πρόσωπα να φωτίζονται από τις οθόνες μπροστά τους, περιμένοντας το γεύμα τους. Η γυναίκα που καθόταν δίπλα μου κι εγώ είχαμε αρνηθεί κι οι δυο το μενού που μας είχε προσφέρει η αεροσυνοδός πριν από την απο