Ο άρχοντας της ζήλιας

12 Ο Α Ρ Χ Ο Ν Τ Α Σ Τ Η Σ Ζ Η Λ Ι Α Σ σω το σκίαστρο του παραθύρου;»). Κι αφού ο έξτρα προ­ βλεπόμενος χώρος μπροστά στα πόδια ακυρώνει την ανάγκη συντονισμένης συνεργασίας προκειμένου να πε­ ράσει ο ένας πάνω από τον άλλο για να πάει στην τουα­ λέτα ή στο ντουλάπι με τις αποσκευές ή όπου αλλού θέλει, είναι συνήθως καθ’ όλα εφικτό οι επιβάτες ν’ αλληλοα­ γνοούνται ακόμα κι αν το ταξίδι διαρκεί μισή μέρα. Από την έκφραση του προσώπου σου συμπέρανα ότι είχα παραβιάσει αυτό τον πρωταρχικό κανόνα της business class. Το αβίαστα κομψό ντύσιμό σου –ένα πα­ ντελόνι κι ένα πουλόβερ σε χρώματα που δεν θα περί­ μενα να ταιριάζουν, κι όμως αυτό συνέβαινε, χάρη στον άνθρωπο που τα φορούσε– μ’ έκανε να σκεφτώ ότι πρέ­ πει να είχε περάσει καιρός από την τελευταία φορά που ταξίδεψες στην οικονομική θέση, αν ποτέ είχες ταξιδέψει εκεί. Έκλαιγες όμως· συνεπώς εσύ κατέλυσες πρώτη τις προσυμφωνημένες αποστάσεις, όχι; Από την άλλη, είχες στραφεί από την άλλη μεριά, κάνοντας σαφές ότι δεν ήθελες να μοιραστείς τίποτα με τους συνεπιβάτες σου. Τι να πω, το να μην πρόσφερα ούτε μια λέξη παρη­ γόριας θα έμοιαζε μ’ αναλγησία, ήλπιζα λοιπόν ότι θα καταλάβαινες κι εσύ το δίλημμά μου. Το πρόσωπό σου ήταν χλωμό, γκρίζο, κι όμως υπέρο­ χο, όμορφο σαν ξωτικού. Ή μήπως έφταιγαν η χλωμάδα και το κλάμα που σ’ έκαναν τόσο όμορφη; Είχα πάντα αδυναμία στο εύθραυστο, στο ευάλωτο. Σου πρόσφερα την πετσέτα που η αεροσυνοδός είχε τοποθετήσει κάτω από τα ποτήρια μας με το νερό πριν από την απογείωση.