Ο άρχοντας της ζήλιας

40 Ο Α Ρ Χ Ο Ν Τ Α Σ Τ Η Σ Ζ Η Λ Ι Α Σ Όταν προσγειωθήκαμε στο Λονδίνο, είχα επαναφέρει το κάθισμά σου στην όρθια θέση και σου είχα φορέσει τη ζώνη. Έμοιαζες με κοιμισμένο πιτσιρίκι την παραμονή των Χριστουγέννων, τέτοιο χαμόγελο είχες στο πρόσωπό σου. Η αεροσυνοδός πέρασε να μαζέψει τα ποτήρια που υπήρχαν ακόμη στο υποβραχιόνιο ανάμεσά μας, τα οποία είχαν μείνει εκεί από τότε που το αεροπλάνο απογειώ­ θηκε από το JFK, όταν εσύ κοίταζες έξω από το παρά­ θυρο κλαίγοντας κι ήμασταν ακόμη ξένοι μεταξύ μας. Καθόμουν μπροστά από τον πάγκο νούμερο 6 στον έλεγ­ χο διαβατηρίων όταν είδα προσωπικό με ανακλαστικά γιλέκα μ’ έναν κόκκινο σταυρό να τρέχει προς τις θύρες σπρώχνοντας ένα τροχήλατο φορείο. Κοίταξα το ρολόι μου. Η σκόνη που έριξα στο ποτήρι σου με το νερό πριν απογειωθούμε από το JFK ήταν βραδείας μα αξιόπιστης δράσης. Ήσουν νεκρή εδώ και περίπου δύο ώρες και η αυτοψία θα έδειχνε απλώς καρδιακή προσβολή, τίποτε άλλο. Ήθελα να βάλω τα κλάματα – όπως κάθε φορά σχεδόν. Ταυτόχρονα, ήμουν χαρούμενος. Έκανα μια δου­ λειά που είχε νόημα. Δεν θα σε ξεχνούσα ποτέ· ήσουν πραγματικά ξεχωριστή. «Παρακαλώ, κοιτάξτε στην κάμερα» είπε ο ελεγκτής. Ανοιγόκλεισα τα μάτια μου για να σταματήσω τα δάκρυα. «Καλώς ήρθατε στο Λονδίνο».