Ο άρχοντας της ζήλιας

39 Λ Ο Ν Δ Ι Ν Ο αυτό, και θα φτάσουν μέχρι το Κέιπ Τάουν, ναι. Αλλά μέχρι τότε εμείς θα έχουμε φύγει». «Και πού θα είμαστε;» «Σε πειράζει να μη σου πω ακόμη; Σου υπόσχομαι ότι είναι όμορφο μέρος. Έχει ήλιο και βροχές, δεν κάνει πολύ κρύο, ούτε και πολλή ζέστη. Κι οι περισσότεροι κάτοικοι καταλαβαίνουν αγγλικά». «Γιατί το κάνεις όλο αυτό;» «Για τους ίδιους λόγους που το κάνεις κι εσύ». «Μα εσύ δεν είσαι υποψήφιος αυτόχειρας, βάζω στοί­ χημα ότι κερδίζεις τα μαλλιοκέφαλά σου από αυτό που κάνεις, και τώρα ξαφνικά θες να ρισκάρεις την ίδια σου τη ζωή;» Προσπάθησα να χαμογελάσω. «Ποια ζωή;» Κοίταξες τριγύρω, έσκυψες προς το μέρος μου και με φίλησες απαλά στα χείλη. «Κι αν δεν σου αρέσει έτσι όπως κάνουμε έρωτα τελικά;» «Τότε θα σε ρίξω ο ίδιος στον Τάμεση» είπα. Γέλασες και με ξαναφίλησες. Λίγο πιο βαθιά, με τα χείλη λίγο πιο ανοιχτά. «Να δεις που θα σου αρέσει» μου ψιθύρισες στο αυτί. «Αυτό φοβάμαι» είπα. Κοιμήθηκες έτσι όπως ήσουν ακουμπισμένη πάνω στον ώμο μου. Έσπρωξα το κάθισμά σου προς τα πίσω και σε σκέπασα με μια κουβέρτα. Ύστερα έριξα κι εγώ προς τα πίσω το κάθισμά μου, έσβησα το φως από πάνω μας και προσπάθησα να κοιμηθώ. ***