Ο άρχοντας της ζήλιας

37 Λ Ο Ν Δ Ι Ν Ο τώρα κι ακουμπούσε επάνω μου με το χέρι της κάτω από το μπράτσο μου. Κάποια στιγμή πέσαμε σε ανατα­ ράξεις, λες και περνούσαμε πάνω από μικρά, κοφτά κύματα. Η φωνή σου απέκτησε ένα αστείο σχεδόν βι­ μπράτο και γελάσαμε κι οι δύο. «Μπορούμε να το σκάσουμε» είπα όταν σταμάτησες να μιλάς. Με κοίταξες. «Πώς;» «Θα κλείσεις ένα μονόκλινο δωμάτιο στο Λάνγκντον. Απόψε το βράδυ θ’ αφήσεις μήνυμα στη ρεσεψιόν για τον μάνατζερ του ξενοδοχείου, που θα έρθει αύριο πρωί, και θα του λες ότι θα πας στον Τάμεση ν’ αυτοκτονήσεις. Θα πας όντως απόψε στον Τάμεση, σ’ ένα σημείο όπου δεν θα σε δει κανείς, θα βγάλεις τα παπούτσια σου και θα τ’ αφήσεις στην κοίτη του ποταμού. Κι εγώ θα έρθω και θα σε πάρω μ’ ένα ενοικιαζόμενο αυτοκίνητο. Θα οδηγήσουμε ως τη Γαλλία κι από εκεί θα πάρουμε μια πτήση από Παρίσι για Κέιπ Τάουν». «Μάλιστα» είπες απλώς. «Θα τα κανονίσω εγώ». «Ναι, ε;» Συνέχισες να με κοιτάζεις. «Τι σόι ψυχολό­ γος είσαι τελικά;» «Δεν είμαι ψυχολόγος». «Δεν είσαι;» «Όχι». «Και τι είσαι;» «Τι λες ότι είμαι;» «Είσαι ο δολοφόνος μου» είπες.