Ο άρχοντας της ζήλιας

36 Ο Α Ρ Χ Ο Ν Τ Α Σ Τ Η Σ Ζ Η Λ Ι Α Σ «Είσαι σίγουρη ότι θες…» «Ναι, θέλω να μου πεις» είπες. «Πόσο χρόνο έχεις;» «Χα χα». Παραγγείλαμε κι άλλα ποτά κι άρχισα να μιλάω. Όταν τελείωσα, είχε αρχίσει να ξημερώνει έξω από το παράθυρο. Πετούσαμε προς τη μεριά του ήλιου. Κι εσύ έκλαιγες πάλι. «Τι θλιβερή ιστορία» είπες, ακουμπώντας το κεφάλι σου στον ώμο μου. «Ναι» είπα. «Σε πονάει ακόμη;» «Πού και πού. Σκέφτομαι όμως ότι, αφού δεν ήθελε να ζει άλλο, τότε η εναλλακτική ίσως και να ήταν καλύ­ τερη». «Αυτό πιστεύεις;» «Κι εσύ αυτό δεν πιστεύεις;» «Ίσως» είπες. «Αλλά δεν είμαι σίγουρη. Είμαι λίγο σαν τον Άμλετ· αμφιβάλλω. Μπορεί το βασίλειο των νε­ κρών να είναι ακόμα χειρότερη “κοιλάδα των δακρύων”». «Πες μου για σένα». «Τι θες να μάθεις;» «Τα πάντα. Ξεκίνα και θα σου κάνω ερωτήσεις αν θέλω να μάθω περισσότερα». «Οκέι». Κι άρχισες να μιλάς. Και η εικόνα του κοριτσιού που αναδύθηκε από την ιστορία σου μου ήταν ακόμα πιο ξεκάθαρη από την εικόνα της γυναίκας που καθόταν