Ο άρχοντας της ζήλιας

31 Λ Ο Ν Δ Ι Ν Ο «Κι αν δεν μου αρέσεις; Αν είμαι γκέι;» «Φοβάσαι;» «Ναι. Με τρομάζουν οι γυναίκες που παίρνουν την πρωτοβουλία στο σεξ». Κοίταξες προσεκτικά το πρόσωπό μου λες κι έψαχνες για κάτι. «Οκέι» είπες. «Ας το δεχτώ. Ζητώ συγγνώμη, δεν τα συνηθίζω κάτι τέτοια, αλλά, όπως καταλαβαίνεις, δεν έχω πολύ χρόνο για υπεκφυγές. Οπότε τι κάνουμε;» Ένιωσα να ηρεμώ κάπως. Παρόλο που η καρδιά μου εξακολουθούσε να χτυπάει γρήγορα, ο πανικός, το έν­ στικτο της φυγής, είχε υποχωρήσει. Στριφογύρισα το ποτήρι στα δάχτυλά μου. «Έχεις άλλη πτήση στο Λον­ δίνο, μετεπιβίβαση;» Έγνεψες καταφατικά. «Ναι, πετάω για Ρέικιαβικ ακριβώς μια ώρα μετά την προσγείωση. Γιατί, τι σκέ­ φτεσαι;» «Ένα ξενοδοχείο στο Λονδίνο». «Ποιο;» «Το Λάνγκντον». «Ωραίο ξενοδοχείο το Λάνγκντον. Οι υπάλληλοι σε αποκαλούν με τ’ όνομά σου αν μείνεις πάνω από ένα βράδυ. Εκτός κι αν καταλάβουν ότι πρόκειται περί εξω­ συζυγικής περιπέτειας, οπότε κάνουν ότι δεν ξέρουν απολύτως τίποτα. Έτσι κι αλλιώς όμως δεν πρόκειται να μείνουμε παραπάνω από ένα βράδυ». «Θες να πεις…» «Μπορώ ν’ αναβάλω το Ρέικιαβικ για μια μέρα».