Ο άρχοντας της ζήλιας

30 Ο Α Ρ Χ Ο Ν Τ Α Σ Τ Η Σ Ζ Η Λ Ι Α Σ και οι πελάτες τους είναι, έτσι κι αλλιώς, αυτοκτονικοί, απαιτούν να προπληρώνονται χωρίς τη δυνατότητα επι­ στροφής χρημάτων». «Μάλιστα. Έχετε, λοιπόν, είκοσι μία μέρες ζωής ακό­ μα μάξιμουμ». «Σύντομα είκοσι και μισή». «Σωστά. Και τι θα τις κάνετε;» «Θα κάνω πράγματα που δεν έχω ξανακάνει. Θα πίνω και θα τρώω με αγνώστους» είπες και κατέβασες με τη μία το ποτό σου κι η καρδιά μου άρχισε να βρο­ ντοχτυπά λες κι ήξερα ακριβώς τι επρόκειτο να συμβεί. Άφησες κάτω το ποτήρι σου κι ακούμπησες το χέρι σου στο χέρι μου. «Κι ύστερα θα κάνω έρωτα μαζί σας». Δεν ήξερα τι να πω. «Τώρα θα πάω στην τουαλέτα» είπες. «Αν έρθεις σε δύο λεπτά, θα είμαι ακόμη εκεί». Ένιωσα κάτι μέσα μου, μια εσωτερική χαρά που δεν ήταν απλώς πόθος, μα κάτι που άγγιζε βαθιά τη φύση του κορμιού μου, κάτι σαν αναγέννηση, κάτι που είχα πραγματικά πολύ καιρό να νιώσω και, εδώ που τα λέμε, δεν πίστευα ότι θα ένιωθα ποτέ ξανά. «Παρεμπιπτόντως» είπες «δεν είμαι τόσο σκληρό καρύδι, θέλω να ξέρω αν θα έρθεις ή όχι». Ήπια άλλη μια γουλιά για να κερδίσω χρόνο. Εκείνη κοίταζε το ποτήρι μου και περίμενε. «Κι αν έχω κοπέλα;» είπα κι άκουσα πόσο τραχιά είχε γίνει η φωνή μου. «Δεν έχεις».