Ο άρχοντας της ζήλιας

28 Ο Α Ρ Χ Ο Ν Τ Α Σ Τ Η Σ Ζ Η Λ Ι Α Σ Ανασήκωσες απλώς τους ώμους σου. «Τι ποσοστό γονιών, λοιπόν, παίρνουν διαζύγιο μετά την αυτοκτονία των παιδιών τους;» «Πώς;» «Και ποιος από τους δύο γονείς τελικά αυτοκτονεί; Η μητέρα;» «Ας πούμε» απάντησα και κάρφωσα το βλέμμα στην πλάτη του μπροστινού καθίσματος. Αλλά ένιωθα τα μάτια σου πάνω μου, να περιμένουν μια αρτιότερη απά­ ντηση. Την κατάσταση έσωσαν δύο χαμηλά ποτήρια που εμφανίστηκαν ως διά μαγείας μέσα από το σκοτάδι και προσγειώθηκαν στο υποβραχιόνιο ανάμεσά μας. Ξερόβηξα. «Καλά, και πώς αντέχετε να περιμένετε τόσο πολύ; Να πρέπει να ξυπνάτε καθημερινά με τη σκέψη ότι μπορεί να είναι η τελευταία σας μέρα;» Εσύ δίστασες, δεν ήθελες να ξεφύγω τόσο εύκολα απ’ την ερώτησή σου. Κι ύστερα άλλαξες γνώμη και μου απάντησες: «Αντέχω γιατί η σκέψη του να μη δολοφονηθώ είναι ακόμα χειρότερη. Δεν λέω, πού και πού μας πιάνει πα­ νικός, το ένστικτο της αυτοσυντήρησης είναι αξιοθαύμα­ στο. Αλλά ο φόβος του θανάτου δεν είναι γενικά χειρό­ τερος από τον φόβο της ζωής. Εσείς, ως ψυχολόγος, πρέ­ πει να το γνωρίζετε». Τη λέξη «ψυχολόγος» την τόνισες λίγο περισσότερο από τις άλλες. «Κατά κάποιον τρόπο» είπα. «Ξέρετε όμως, έχουν γίνει έρευνες σε νομαδικές φυλές στην Παραγουάη, όπου υπάρχουν συμβούλια σοφών που αποφασίζουν πότε κά