Ο άρχοντας της ζήλιας

25 Λ Ο Ν Δ Ι Ν Ο «Αν η αυτοκτονία σας ήταν πασιφανής, δεν θα δη­ μιουργούσε μόνο αισθήματα ντροπής αλλά κι ενοχές. Ο Ρόμπερτ και η Μελίσα θα κατηγορούσαν τους εαυτούς τους, αλλά ασυνείδητα και ο ένας τον άλλο. Το έχουμε δει πάμπολλες φορές. Ξέρετε, ας πούμε, τα ποσοστά διαζυγίων μεταξύ γονιών που έχουν χάσει τα παιδιά τους από αυτοκτονία; Ή τα ποσοστά αυτοκτονίας των ίδιων των γονιών μετά;» Εσύ απλώς με κοίταζες. «Με συγχωρείτε» είπα, νιώθοντας τα μάγουλά μου να κοκκινίζουν λίγο. «Σας αποδίδω την επιθυμία της εκδίκησης μόνο και μόνο επειδή είμαι σίγουρος ότι εγώ αυτό θα ένιωθα στη θέση σας». Εσύ γέλασες ξερά και κοφτά. «Μην αγχώνεστε, προ­ φανώς και θα ήθελα να τους εκδικηθώ. Αλλά δεν τους ξέρετε, τον Ρόμπερτ και τη Μελίσα εννοώ. Αν άφηνα πίσω μου ένα σημείωμα αυτοκτονίας, υποδεικνύοντας ως υπεύθυνο τον Ρόμπερτ επειδή με απάτησε, αυτός πολύ απλά θα το αρνούταν. Θα έλεγε ότι ήμουν ήδη κλινικά καταθλιπτική, πράγμα που στέκει, κι ότι στο τέλος έγινα, προφανώς, και παρανοϊκή. Με τη Μελίσα είναι πάρα πολύ διακριτικοί, οπότε μπορεί να μην ξέρει και κανείς ότι είναι μαζί. Υποθέτω ότι μετά την κηδεία μου εκείνη θ’ αρχίσει να βγαίνει με κάποιον άλλο χρη­ ματιστή από το περιβάλλον του Ρόμπερτ για κάνα εξά­ μηνο, για τα μάτια του κόσμου. Τη θέλουν όλοι· κι εκεί­ νη τούς παίζει μια χαρά, τέτοια ψωλανάφτρα που είναι. Ε, και κάποια στιγμή θα εμφανιστούν μαζί με τον Ρό