Ο άρχοντας της ζήλιας

23 Λ Ο Ν Δ Ι Ν Ο Όταν η αεροσυνοδός έσβησε το φωτάκι κι εξαφανί­ στηκε, έβγαλες τα παπούτσια σου, γύρισες στο πλάι, δίπλωσες τις γάμπες κάτω από τους μηρούς σου απαλά, σαν γάτα, και τέντωσες τους λεπτούς αστραγάλους σου μέσα από το νάιλον καλσόν σου. Σκέφτηκα αμέσως: μπαλέτο. «Η Εταιρεία Αυτοκτονιών έχει κάτι πολύ ωραία γραφεία στο Μανχάταν» είπες. «Ουσιαστικά είναι δι­ κηγορικό γραφείο κι ισχυρίζονται ότι καλύπτονται απο­ λύτως νομικά – και δεν αμφιβάλλω διόλου. Για παρά­ δειγμα, δεν σκοτώνουν ψυχικά διαταραγμένους ανθρώ­ πους · πρέπει πριν από την υπογραφή του συμβολαίου να περάσεις από ενδελεχή ψυχιατρική αξιολόγηση. Και θα πρέπει να έχεις ακυρώσει οποιοδήποτε ασφαλιστι­ κό συμβόλαιο είχες, ώστε να μην μπορούν οι ασφαλι­ στικές εταιρείες να τους κάνουν μήνυση. Υπάρχουν δεκάδες άλλοι όροι, αλλά ο σημαντικότερος είναι αυτή η ρήτρα εμπιστευτικότητας. Στις ΗΠΑ το δίκαιο των συμβάσεων μεταξύ δύο ενήλικων συμβαλλομένων με ελεύθερη βούληση επιτρέπει πολύ περισσότερα πράγ­ ματα απ’ ό,τι στην πλειοψηφία των άλλων χωρών του κόσμου, όμως είναι λογικό να φοβούνται ότι, αν τυχόν μαθευόταν τι ακριβώς κάνουν, οι όποιες αντιδράσεις θα ανάγκαζαν τους πολιτικούς να το περιορίσουν. Δεν διαφημίζονται, οι πελάτες τους είναι κατ’ αποκλειστι­ κότητα πλούσιοι ιδιώτες που έχουν ακούσει γι’ αυτούς από φίλους ή γνωστούς». «Είναι λογικό να μη θέλουν δημοσιότητα, ναι».