Ο άρχοντας της ζήλιας

22 Ο Α Ρ Χ Ο Ν Τ Α Σ Τ Η Σ Ζ Η Λ Ι Α Σ γράψεις: Δεν υπάρχει “κουμπί πανικού”. Θα δημιουρ­ γούνταν ένα σωρό νομικές επιπλοκές αν υπήρχε. Πράγ­ μα που σημαίνει ότι κάθεστε δίπλα σ’ ένα πτώμα, Σον». Γέλασε ξανά, μα σκληρά και με πίκρα αυτή τη φορά. «Μπορείτε, λοιπόν, να μοιραστείτε μαζί μου ένα ποτό και να μ’ ακούσετε απλώς, έστω και για λίγο;» Τέντωσες το μακρύ, λεπτό σου χέρι προς το κουμπάκι πάνω απ’ το κεφάλι σου κι ένα πιν! ακούστηκε μες στο σκοτάδι της καμπίνας, σαν σήμα σε σόναρ υποβρυχίου. «Εντάξει» είπα. «Αλλά δεν δίνω συμβουλές». «Τέλεια. Κι υπόσχεστε να μην το πείτε πουθενά, ακό­ μα και μετά τον θάνατό μου;» «Το υπόσχομαι» είπα. «Αν και δεν καταλαβαίνω τι σημασία θα έχει πια». «Ω, μα τι λέτε, αν παραβιάσω τη ρήτρα εμπιστευτι­ κότητας, μπορούν να μηνύσουν τους κληρονόμους μου για πολλά πολλά λεφτά και τότε δεν θα μείνει σχεδόν τίποτα για το ίδρυμα στο οποίο αφήνω τα χρήματά μου». «Τι μπορώ να σας φέρω;» ρώτησε η αεροσυνοδός, που είχε εμφανιστεί δίπλα μας χωρίς να την πάρουμε είδηση. Έσκυψες από πάνω μου και ζήτησες δύο τζιν τόνικ, ένα για τον καθένα. Ο λαιμός του πουλόβερ σου ήταν χαλαρός, είδα το γυμνό χλωμό σου σώμα, κι αυτή τη φορά δεν μου φάνηκε ότι είχες τη μυρωδιά της. Η δική σου μυρωδιά ήταν κάπως γλυκιά, πικάντικη, όπως η βενζίνη. Ναι, βενζίνη. Και κάποιο είδος ξύλου που δεν θυμόμουν τ’ όνομά του. Μια σχεδόν ανδρική μυ­ ρωδιά.