Ο άρχοντας της ζήλιας

21 Λ Ο Ν Δ Ι Ν Ο «Ναι, αλλά πιο ενεργά. Και με τη διαφορά ότι σε βοηθούν, ώστε να μη φαίνεται σαν αυτοκτονία». «Ε;» «Μοιάζετε σαν να μη με πιστεύετε». «Ε… πώς, πώς… απλώς εκπλήσσομαι». «Καταλαβαίνω. Ωστόσο πρέπει να μείνει μεταξύ μας, το συμβόλαιο, βλέπετε, εμπεριέχει ρήτρα εμπιστευτικό­ τητας, που σημαίνει ότι στην ουσία απαγορεύεται να το συζητήσω με οποιονδήποτε. Μόνο που…» Χαμογέλασες και τα μάτια σου ξαναγέμισαν δάκρυα. «…νιώθω τόσο απίστευτα μόνη. Κι εσείς είστε ένας άγνωστος. Είστε ψυχολόγος. Περιορίζεστε από το ιατρικό απόρρητο, όχι;» Ξερόβηξα. «Ως προς τους ασθενείς μου, ναι». «Ε, τότε είμαι κι εγώ ασθενής σας. Έχετε κι ελεύθερο χρόνο για συνεδρία αυτή τη στιγμή, όλα καλά. Πόσο χρεώνετε, γιατρέ;» «Φοβάμαι ότι αυτό δεν γίνεται, Μαρία». «Προφανώς και δεν γίνεται, θα παραβιάζατε τους κανόνες του επαγγελματικού σας παιχνιδιού. Αλλά ως ιδιώτης μπορείτε να με ακούσετε, έτσι δεν είναι;» «Καταλάβετέ με, είναι ηθικά ανεπίτρεπτο να μην προ­ σπαθήσω ως ψυχολόγος να παρέμβω αφ’ ης στιγμής μού εμπιστεύεται μια τέτοια γνώση ένα αυτοκτονικό άτομο». «Μα δεν καταλαβαίνετε, είναι πολύ αργά πια για να παρέμβετε! Είμαι ήδη νεκρή». «Πώς είστε ήδη νεκρή;» «Το συμβόλαιο είναι μη αναστρέψιμο, θα με σκοτώ­ σουν εντός τριών εβδομάδων. Σ’ το εξηγούν πριν υπο