Ο άρχοντας της ζήλιας

19 Λ Ο Ν Δ Ι Ν Ο «Ως ψυχολόγος τουλάχιστον, μια χαρά αξίζετε». «Φοβάμαι πως ακόμα κι εκεί είμαι σκέτη απογοήτευ­ ση: ούτε αρκετά έξυπνος ούτε αρκετά εργατικός για ν’ ανακαλύψω τη θεραπεία για τη σχιζοφρένεια, ας πούμε. Αν όντως πέσει το αεροπλάνο μας, το μόνο που θ’ απο­ λέσει ο κόσμος είναι ένα μελλοντικό άρθρο περί confirmation bias σε κάποιο επιστημονικό περιοδικό που το διαβάζουν μόνο μια χούφτα συνάδελφοι. Τίποτε άλλο». «Ακκίζεστε, μου φαίνεται». «Ε, πού και πού το κάνω κι αυτό. Βάλτε το στη λίστα με τα υπόλοιπα ελαττώματά μου». Αυτή τη φορά γέλασες δυνατά. «Τι δηλαδή, δεν έχε­ τε ούτε γυναίκα ούτε παιδιά που θα τους λείψετε;» «Όχι» απάντησα κοφτά. Εγώ δεν καθόμουν στο πα­ ράθυρο και δεν μπορούσα να διακόψω τη συζήτηση γυρ­ νώντας απλώς προς το τζάμι και προσποιούμενος ότι είδα τελείως αναπάντεχα κάτι ενδιαφέρον εκεί κάτω, στα σκοτάδια του Ατλαντικού ωκεανού. Και το να πάρω στα χέρια μου ξαφνικά το περιοδικό από τη θήκη της πλάτης του μπροστινού καθίσματος θα ήταν κάπως επι­ δεικτικό κι ανάρμοστο. «Λυπάμαι πολύ» είπες απαλά. «Δεν πειράζει» είπα. «Τι εννοούσατε όταν είπατε ότι μόνο εσείς θα πεθάνετε;» Τα βλέμματά μας συναντήθηκαν και για πρώτη φορά κοιτάξαμε ο ένας τον άλλο. Και, παρόλο που εκ των υστέρων μάλλον εκλογικεύω τα πράγματα, νομίζω ότι είδαμε κι οι δυο κάτι στα κλεφτά, κάτι που μας έκανε