Ο άρχοντας της ζήλιας

18 Ο Α Ρ Χ Ο Ν Τ Α Σ Τ Η Σ Ζ Η Λ Ι Α Σ «Ότι οι άνθρωποι, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, δεν αξίζουν; Γιατί να μην το εννοώ;» «Γιατί έχετε ενσυναίσθηση, κι οι πραγματικοί μισάν­ θρωποι δεν έχουν ενσυναίσθηση». «Α, μάλιστα. Και γιατί να σας πω ψέματα τότε;» «Για τον ίδιο ακριβώς λόγο, επειδή έχετε ενσυναί­ σθηση. Αντηχείτε τα λόγια μου: Ισχυρίζεστε ότι φοβάστε τ’ αεροπλάνα, όπως εγώ, για να με παρηγορήσετε· όταν σας είπα ότι με απατούν, με παρηγορήσατε λέγοντάς μου ότι ο κόσμος είναι γεμάτος κακούς ανθρώπους». «Ένα λεπτό, νόμιζα ότι εγώ ήμουν ο ψυχολόγος εδώ πέρα». «Βλέπετε, ακόμα και η επιλογή του επαγγέλματός σας αυτό λέει. Παραδεχτείτε το, λοιπόν: Εσείς ο ίδιος είστε η διάψευση των όσων διατείνεστε. Είστε ένας άν­ θρωπος που αξίζει». «Αχ, πολύ θα το ήθελα, Μαρία, αλλά φοβάμαι ότι η φαινομενική μου ενσυναίσθηση είναι αποτέλεσμα μιας αστικής βρετανικής ανατροφής κι ότι δεν έχω καμία ιδιαί­ τερη αξία για κανέναν άλλον εκτός από τον εαυτό μου». Γύρισες το σώμα σου ελάχιστες μοίρες προς το μέρος μου. «Τότε αυτό που σας προσδίδει αξία είναι η ανα­ τροφή σας, Σον. Αλλά δεν έχει σημασία. Αξία έχει αυτό που κάνετε, όχι τι σκέφτεστε ή τι νιώθετε». «Νομίζω πως υπερβάλλετε. Η ανατροφή μου μου έχει απλώς μάθει να μην παραβιάζω τους κανόνες αποδεκτής συμπεριφοράς, δεν κάνω δα και τίποτα το φοβερό. Ξέρω να προσαρμόζομαι και ν’ αποφεύγω τις ταλαιπωρίες».