Ο άρχοντας της ζήλιας

17 Λ Ο Ν Δ Ι Ν Ο «Σιγά μη νοιάστηκε το μικρό αν θα κλάψει στην business ή στην οικονομική θέση». «Έχετε δίκιο, εννοούσα ότι δεν ήταν φιλικό προς τους γονείς μικρών παιδιών». Χαμογέλασα. «Οι αεροπορικές εταιρείες πιθανόν φοβούνται να μην κατηγορηθούν για κάποιου είδους απαρτχάιντ. Το πρόβλημα θα λυνόταν φυσικά αν όσοι έκλαιγαν στην business class υποχρεώ­ νονταν να υποβιβαστούν στην οικονομική, δίνοντας τη θέση τους σε κάποιο πιο χαμογελαστό και ισορροπημέ­ νο άτομο με φτηνότερο εισιτήριο». Το γέλιο σου ήταν απαλό κι ελκυστικό· ετούτη τη φορά φάνηκε στο βλέμμα σου. Εύκολα θα σκεφτόταν κανείς –κι εγώ αυτό σκέφτηκα– πως ήταν ακατανόητο ν’ απατάει κάποιος μια τόσο όμορφη γυναίκα σαν κι εσένα, αλλά έτσι είναι η ζωή: Δεν τη νοιάζει η εξωτερική ομορφιά. Ούτε κι η εσωτερική. «Τι επαγγέλλεσθε;» με ρώτησες. «Είμαι ψυχολόγος, κάνω έρευνες». «Τι ερευνάτε;» «Τους ανθρώπους». «Προφανώς. Και τι συμπεράσματα έχετε βγάλει;» «Ότι ο Φρόιντ είχε δίκιο». «Σε ποιο πράγμα;» «Ότι οι άνθρωποι, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, δεν αξίζουν και πολύ». Γέλασες. «Όντως! Κύριε…» «Σον, να με λέτε απλώς Σον». «Μαρία. Δεν το εννοείτε όμως, Σον, έτσι δεν είναι;»