Ο άρχοντας της ζήλιας

15 Λ Ο Ν Δ Ι Ν Ο λεγες τα σεντόνια. Το μυαλό μας λατρεύει τα στερεότυ­ πα. Πού και πού λαθεύει. Πού και πού πετυχαίνει διάνα. «Πρέπει να αισθάνεστε απαίσια» είπα χωρίς περι­ στροφές. «Θέλω ν’ ανοίξει η γη και να με καταπιεί» είπες. «Οπό­ τε είχατε άδικο για τ’ αεροπλάνα. Εγώ εύχομαι να πέσει». «Αλλά δεν γίνεται, έχετε πολλά να κάνετε ακόμα, ε;» απάντησα, φορώντας μια ψεύτικη έκφραση ανησυχίας. Για μια στιγμή έμεινες να με κοιτάζεις. Ίσως το αστείο μου να ήταν χαζό, άκαιρο και λίγο αγενές, δεδομένης της κατάστασης. Μόλις είχες εκφράσει την επιθυμία να πε­ θάνεις εξάλλου, κι είχες και εύλογο κίνητρο. Άρα τα λόγια μου σου είχαν φανεί είτε αναίσθητα κι ακατάλλη­ λα είτε απελευθερωτικά: ένας περισπασμός από τον αναμφισβήτητο ζόφο· αυτό που λέμε comic relief, όταν λειτουργεί, τέλος πάντων. Εν πάση περιπτώσει, εγώ είχα ήδη μετανιώσει που αστειεύτηκα και κρατούσα την ανάσα μου. Και τότε εσύ χαμογέλασες. Κι ήταν μόνο μια ρυτίδα μες στο ακίνητο νερό, ήρθε κι έφυγε, αλλά εγώ ξεφύσηξα κι άρχισα ν’ αναπνέω ξανά. «Χαλαρώστε» μου είπες ήσυχα. «Μόνο εγώ θα πε­ θάνω». Σε κοίταξα απορημένος, αλλά απέφυγες το βλέμμα μου και κοίταξες παραπέρα, προς την καμπίνα του αε­ ροπλάνου. «Έχουν ένα μωρό στη δεύτερη σειρά εκεί μπροστά» είπες. «Μπορεί να κλαίει όλη τη νύχτα στην business class. Πώς σας φαίνεται όλο αυτό;»