Ο άρχοντας της ζήλιας

14 Ο Α Ρ Χ Ο Ν Τ Α Σ Τ Η Σ Ζ Η Λ Ι Α Σ γείωση. Προς μεγάλη μου χαρά, είχα μόλις βρει μια ται­ νία που ήθελα να δω από την κατηγορία «Κλασικές» –τον Άγνωστο του εξπρές – κι ετοιμαζόμουν να φορέσω τ’ ακουστικά μου, όταν άκουσα τη φωνή σου: «Ο σύζυγός μου». Έμεινα με τ’ ακουστικά στα χέρια και γύρισα προς το μέρος σου. Η μάσκαρα είχε απλωθεί σαν εντυπωσιακό θεατρικό μακιγιάζ γύρω από τα μάτια σου. «Με απατά με την καλύτερή μου φίλη». Δεν ξέρω αν μπορούσες να καταλάβεις ότι ήταν πα­ ράλογο ν’ αναφέρεσαι σ’ αυτή τη γυναίκα ως «η καλύ­ τερή μου φίλη», αλλά δεν σκόπευα να σε διορθώσω. «Με συγχωρείτε» είπα. «Δεν είχα πρόθεση να σας ενοχλήσω…» «Όχι, μη ζητάτε συγγνώμη, είναι ωραίο που υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που νοιάζονται. Έστω κι ελάχιστοι. Συνήθως μας τρομοκρατεί οτιδήποτε στενάχωρο και θλιβερό». «Έχετε δίκιο» είπα, μην ξέροντας αν έπρεπε ν’ αφή­ σω τ’ ακουστικά από τα χέρια μου. «Βάζω στοίχημα ότι το κάνουν αυτή τη στιγμή» είπες. «Ο Ρόμπερτ είναι πάντα καυλωμένος. Κι η Μελίσα επί­ σης. Πηδιούνται πάνω στα μεταξωτά μου σεντόνια, τώ­ ρα που μιλάμε». Στο μυαλό μου σχηματίστηκε αμέσως η εικόνα ενός παντρεμένου ζευγαριού, τριαντάρηδες κι οι δύο, αυτός κέρδιζε τα χρήματα, αρκετά εν προκειμένω, κι εσύ διά