Ο αναρχικός τραπεζικός

Ο Α Ν Α Ρ Χ Ι Κ Ο Σ Τ Ρ Α Π Ε Ζ Ι Κ Ο Σ 19 Ο Πασχάλης παραμόνευε πίσω απ’ την πόρτα. Η υποδο­ χή ενός σκύλου είναι για μένα κάτι μοναδικό, γιατί ανά­ λογο παροξυσμό ενθουσιασμού για την παρουσία μου δεν έχω εισπράξει ποτέ από το ανθρώπινο είδος. Στην πόρτα του σαλονιού κοντοστάθηκα. Μια φωτογραφία του γάμου μας είχε αντικαταστήσει την καράφα της γριάς. Στον πάγκο της κουζίνας βρήκα σκεπασμένη μια πιατέ­ λα με φρεσκοψημένα μπιφτέκια. Έχω συνηθίσει εδώ και χρόνια να τρώω μόνος μου τις καθημερινές, γεγονός που δεν φαίνεται να έχει προκαλέσει κάποια επίπτωση στην όρεξή μου. Η Έλσα είναι καθηγήτρια Γαλλικών. Φεύγει απ’ το σπίτι λίγο προτού με αμολήσουν απ’ το ίδρυμα κι επιστρέφει το βραδάκι κατά τις οκτώ. Στην αρχή το ωράριο αυτό μας δυσκόλευε. Τώρα πια έχουμε προσαρ­ μοστεί και απολαμβάνουμε και οι δύο αρκετό ελεύθερο χώρο κάθε μέρα. Έτσι, το Σαββατοκύριακο έχουμε την επιθυμία να κάνουμε πράγματα μαζί κι ας επιβεβαιώ­ νεται ο μεγάλος Βούδας που ισχυρίζεται ότι η επιθυμία είναι η πηγή κάθε θλίψης. Ο έρωτας, το βρόμικο κόλπο για τη διαιώνιση του είδους, πάτησε το κατώφλι του σπιτικού μας, αλλά δεν πέρασε στα ιδιαίτερα διαμερί­ σματα, γιατί εξαρχής συμφωνήσαμε ότι η ανθρωπότητα δεν είχε τίποτα να χάσει από την έλλειψη των απογόνων μας. Ύστερα από δέκα συναπτά έτη έγγαμου βίου απο­ λαμβάνουμε μια αρμονική σχέση αμοιβαίας αγάπης και κατανόησης, που διανθίζεται με άφθονο σεξ –χωρίς υπερβολή–, ακόμα και δώδεκα φορές τον χρόνο! Έβαλα μουσική και χάζευα τον κήπο που εκτείνεται