Ο αναρχικός τραπεζικός

Ο Α Ν Α Ρ Χ Ι Κ Ο Σ Τ Ρ Α Π Ε Ζ Ι Κ Ο Σ 15 πάσχιζα ν’ αποφύγω τη ζωή μου, που κάτι τέτοιες ώρες, η άτιμη, με ψάχνει για να λογαριαστούμε. I look inside myself and see my heart is black Το ξυπνητήρι χτύπησε στις έξι και μισή. Το Paint it, Black των Rolling Stones απηχεί την πρωινή μου διάθεση εκτός Σαββάτου – ίσως και Κυριακής. Η ξαφνική παρόρμηση ν’ αλλάξω πλευρό κατατροπώθηκε στο άψε σβήσε από μικροαστικούς φόβους και ανασφάλειες. Έσυρα τα βή­ ματά μου ως την κουζίνα και, αφού ευχαρίστησα νοερά όλους αυτούς που συνεργάστηκαν για να μπορείς να πίνεις έναν καφέ της προκοπής με το πάτημα ενός κου­ μπιού, έβαλα την κάψουλα στην καφετιέρα. Είμαι τραπεζικός υπάλληλος. Είμαι, δηλαδή, ο τε­ λευταίος τροχός της αμάξης σε μια εταιρεία νόμιμης τοκογλυφίας. Ο όρος «τραπεζικός» φέρνει αυτόματα στο μυαλό μου σοβαρές ψυχωτικές διαταραχές ως υπεύ­ θυνος για πάσης φύσεως ιδεοληψίες και ψυχαναγκα­ σμούς που αργά ή γρήγορα οδηγούν σε μείζονα κατά­ θλιψη. Έχω αποδεχτεί ότι είναι το πιο βαρύ φορτίο που πρέπει να κουβαλήσω σ’ αυτή τη ζωή, για να πάρω το καρμικό μου μάθημα και να γίνω καλύτερος άνθρωπος στην επόμενη. Ήπια δυο γουλιές καφέ, και μια δόση φαρμακευτικής αισιοδοξίας, και την ώρα που τραβούσα με κατάνυξη την πρώτη πρωινή τζούρα, ο Πασχάλης μπούκαρε φου