Ουλτραμαρίν

Ο Υ Λ Τ Ρ Α Μ Α Ρ Ι Ν 33 έγερναν και χαμήλωναν ονειρικά και παρηγορητικά, ενώ η άμμος, βαθουλωμένη από πατημασιές, σαν χιόνι, σύρι- ζε γύρω τους καθώς την παρέσυρε ο άνεμος. Μακριά, στο βάθος, μια φορτηγίδα μετέφερε μαζί της τα όνειρά τους πέρα από τον ορίζοντα. Και δεν υπήρχε τίποτα που να ’χει σημασία παρά μονάχα οι δυο τους και η γαλάζια μέρα κα- θώς έτρεχαν σαν παιδιά προσπερνώντας το υπόστεγο της Hall Line προς το τοιχίο του λιμανιού πάνω στην ώρα για να δουν το νορβηγικό ατμόπλοιο Ουξενχάνα να διαβαίνει την πύλη της εσωτερικής προβλήτας και τους τέσσερις άντρες μιας τετράκωπης λέμβου να ’χουν αφήσει μετέωρα τα κουπιά και να παρακολουθούν την είσοδό του ενώ οι ριγέ φανέλες τους χόρευαν στο απογευματινό φως. Παράξενο που ήταν το Ουξενχάνα , γιατί το είχαν δει για πρώτη φορά στη Νορβηγία, στο φιόρδ του Όσλο. Και θυ- μόταν αργότερα –τρεις βδομάδες αργότερα ήταν, μια μέρα πριν ναυτολογηθεί στο Οιδίπους Τύραννος – ότι το είχε ξανα- δεί να αποπλέει ήρεμα για το Τρόμσο στην τελευταία φά- ση του ταξιδιού του και ότι στο λεωφορείο για το Λίσκαρντ είχε διηγηθεί στην Τζάνετ την ιστορία (που διόλου δεν την εντυπωσίασε) του Σουηδού υπουργού το όνομα του οποίου είχε δοθεί στο βαπόρι, εκείνου που κάποτε είχε πάρει τον μικρό του γιο σε μια συνεδρίαση του υπουργικού συμβου- λίου και του είχε πει μετά το πέρας του: «Αγόρι μου, τώρα βλέπεις με πόσο λίγη σοφία κυβερνιέται ο κόσμος!». Και στη Νορβηγία, όπου είχαν ερωτευτεί για πρώτη φορά, πέρα από τη Σάντβικα, τα κουδούνια των κατσικιών ηχούσαν μελωδικά – τινκλ τονκλ τανκλ τανκ …