Ουλτραμαρίν

M A L C O L M L O W R Y 32 δεν άλλαζε το γεγονός ότι εκείνος είχε αποτύχει. Θα έκρυ- βε για πάντα το πρόσωπό του από την Τζάνετ και θα βά- διζε στο σκοτάδι ως το τέλος της ζωής του. Κι όμως, αν μπορούσε να τη δει αυτή τη στιγμή, εκείνη θα του έδινε άλλη μια ευκαιρία, θα ήταν όλο καλοσύνη, συντροφική και τρυφερή. Τα χέρια της θα ’ταν σαν ήλιος που θα ’σβη- νε γλυκά τον πόνο. Η ύπαρξή του ολόκληρη πνιγόταν στις αναμνήσεις, οι μυρωδιές του Μπίρκενχεντ και του Λίβερ- πουλ κυκλοφορούσαν γύρω του βαριές και πάλι, οι προ- θήκες των κινηματογράφων τού έστελναν την τραχιά τους λάμψη, παιδιά τον κοίταζαν επίμονα από τις βεράντες των σπιτιών. Η Τζάνετ θα τον περίμενε στη στάση του λεωφο- ρείου στο Κρόσβιλ με το κόκκινο αδιάβροχο και την ομπρέ- λα της, ενώ τα ασημένια στάχυα της βροχής θα χτυπούσαν απαλάτηνπράσινηοροφή…«Πούθαπάμε;ΣτοHippodrome ή στο Argyle; Άκουσα ότι έχει μια καλή παράσταση στη Scala…» Ω, η αγάπη του για κείνη δεν ήταν σίγουρα μια παρο- δική τρέλα, όπως το καράβι · ήταν το άστρο που καθοδη- γούσε αυτό το περιπλανώμενο καράβι. Ακόμα και η εργα- σία, το ευγενές επίτευγμα χρόνων πολλών, μπορούσε να μετατραπεί σε κλεψύδρα – μα η αγάπη του ήταν αιώνια. Μήπως δεν την είχε αναζητήσει στην πόλη, στους αγρούς, στον ουρανό; Δεν είχε προσευχηθεί στον Ιησού να του χαρίσει λίγη ανάπαυση χωρίς να βρίσκει καμιά ως τη στιγμή που τη συνάντησε;… Και πάλι ένιωσε λες και κάθονταν μαζί στους αμμόλοφους ατενίζοντας τον ουρα- νό · μεγάλα φτερά πλατάγιζαν πάνω απ’ τα κεφάλια τους,