Ουλτραμαρίν

Ο Υ Λ Τ Ρ Α Μ Α Ρ Ι Ν 23 που επιθυμούσε ήταν απλώς να καυχιέται για τις περιπέ- τειές του παρά να συμμετέχει σ’ αυτές, να είναι μέρος τους; Ή μήπως κατά βάθος μισούσε τον Άντι, «το τέρας χωρίς πιγούνι»; Μήπως η ερμηνεία που έδινε ο ίδιος στη φιλική ή ζηλόφθονη συμπεριφορά του ήταν εξίσου λανθα- σμένη και στις δύο περιπτώσεις; Όπως και να ’χε, θα ’ταν θαυμάσιο να προσβάλει κάποτε τον Άντι με αφορμή εκεί- νο το σωματικό του ελάττωμα. «Βρομερό, χωρίς πιγούνι τέρας!» θα γρύλιζε με απειλητική περιφρόνηση… Ξάφνου ο Χίλιοτ άνοιξε το φινιστρίνι δίπλα στο οποίο στεκόταν και κοίταξε κάτω, στην τραπεζαρία των ναυτών: ο καπνός του ταμπάκου ανέβαινε βοστρυχωτός προς το μέρος του και μια δροσερή μυρωδιά από σαπούνι και νερό έφτασε στα ρουθούνια του. Ήταν σαν να ’χε σηκώσει το καπάκι ενός κουτιού με παιχνίδια. Όλοι βρίσκονταν εκεί: ο Τεντ άνοιγε ένα τενεκεδάκι συμπυκνωμένο γάλα με το σουβλί για το μάτισμα των σχοινιών · ο Χόρσεϊ έφτιαχνε τη νιτσεράδα του · κι ο γερο-Ματ ο πριτσιναδόρος, που ζούσε στο Τσίπσαϊντ, και ο Κοκ – και οι αιώνιοι χαρτοπαίχτες… Στην άλλη πλευρά του διαδρόμου οι θερμαστές της βάρ- διας 12 - 4 έτρωγαν το βραδινό τους και οι υπόλοιποι ναύτες πηγαινοέρχονταν ψάχνοντας παρέα. Τους άλλους τους εί- δε μέσα σε μια αχλή, καμιά φιγούρα δεν ξεχώριζε. Το τι- μόνι έτριζε από κάτω, οι μηχανές βροντούσαν: μπουμ, μπουμ, μπουμ, μπουμ . Ο Άντι πρέπει να ’ναι στο μαγειρείο λοιπόν. Άφησε το φινιστρίνι να πέσει με κρότο και η κραυγή του Ματ –«Ε, τι νομίζεις ότι κάνεις;»– έσβησε ξαφνικά. Ο Χίλιοτ πήγε στην κουπαστή κι ακούμπησε στα κά-