Ουλτραμαρίν

M A L C O L M L O W R Y 22 θα δικαιωνόταν απέναντι στην Τζάνετ; Αναμφίβολα ήταν πρόθυμος να κάνει οτιδήποτε, όποιο κι αν ήταν το τίμη- μα, για ν’ αποδείξει ότι ήταν ένας απ’ αυτούς, ότι ανήκε. Πόσο συχνά, για παράδειγμα, και με πόσο ακατανίκητη λαχτάρα δεν είχε υψώσει το βλέμμα σ’ εκείνο το κατάρτι! Κάποια μέρα, το ένιωθε, κάποιος θα ανέβαινε εκεί πάνω και θα έχανε το κουράγιο του – κι αυτός, ο Ντέινα Χίλιοτ, θα έσπευδε να τον κατεβάσει. Ο πλοίαρχος θα τον καλού- σε στο γραφείο του για να τον συγχαρεί. «Αγόρι μου, είμαι περήφανος για σένα · είσαι ατού για το πλοίο…» Στην πραγ- ματικότητα ωστόσο στο πλοίο τον είχαν ελάχιστα προσέξει και η μόνη φορά που του έδωσαν κάποια σημασία ήταν για να τον βάλουν στη θέση του: Καθώς ήταν το πρώτο του ταξίδι, έπρεπε να περάσει των παθών του τον τάραχο, όπως όλοι οι πρωτάρηδες · ο άντρας που έβγαινε στη θά- λασσα για το κέφι του θα κατέβαινε στην Κόλαση απλώς για να περάσει την ώρα του – έτσι πήγαιναν αυτά τα πράγ- ματα. Ενώ ο Άντι, που τηρούσε τα προσχήματα πίσω από τον πάγκο στο περίπτερο του Συλλόγου Αλληλοβοήθειας, στο πλοίο ξεστράτιζε και γινόταν βάναυσος. Τον αποκα- λούσε «δεσποινίς Χίλιοτ». «Έλα γρήγορα εδώ, δεσποινίς Χίλιοτ. Η καμπάνα χτύπησε επτά φορές εδώ και μισή ώρα, Υψηλοτάτη». Και οι καμαρότοι γελούσαν. Κι όμως ζήλευε, το ήξερε, εκείνες τις θαυμάσιες περιπέτειες στη στεριά για τις οποίες καυχιόταν με τέτοια έπαρση ο Άντι, περι- πέτειες στις οποίες λαχταρούσε όσο τίποτα να συμμετέχει κι ο ίδιος και τις οποίες θα μπορούσε πραγματικά να ζη- λέψει κάθε πρωτάρης. Μήπως όμως, αναρωτιόταν, εκείνο