Ουλτραμαρίν

M A L C O L M L O W R Y 18 «Συνέβη τίποτα συναρπαστικό στο τελευταίο ταξίδι;» ρώτησε ο Χίλιοτ μετά από μια παύση. «Ω, εντάξει» χαμογέλασε ο Νικολάι. «Ο υποπλοίαρχος άρπαξε σκουλαμέντο. 6 Κάνουμε τον γύρο της Φινλανδίας και σταματάμε για μια μικρούλα ’πίσκεψη στο Χέλ- σινγκφορς. Οι άντρες όλοι τους τύφλα – συνέχεια πιωμέ- νοι, πού να σ’ τα λέω, μεγάλη ασκήμια. Όλοι τους είχανε μαχαίρια, ξες τώρα, και κάνανε μεγάλο σαματά. Και δυο άντροι και τρεις γυναίκες όλοι τους σκοτωθήκανε. Ώσπου να ’ρθει η ώρα του καφέ, όλα είχανε ξεχαστεί. Κι έτσι τώ- ρα ξαναπάμε Γιαπωνία – μακρύ ταξίδι. Ω, θα ’ναι μακρύ το ταξίδι με το σαπιοκάραβό μας». Αφού συμφώνησε με τον Νικολάι να συναντηθούν στο Οιδίπους Τύραννος , είχε πάει με μερικούς ναύτες στο περί- πτερο του «Συλλόγου Αλληλοβοήθειας» στην Κάθκαρτ Στριτ, κοντά στο αγκυροβόλι του πλοίου, ένα δρομάκι ακό- μα πιο θλιβερό μες στη βελονωτή βροχή, το οποίο αντη- χούσε από το κροτάλισμα των βαγονιών που έστριβαν στην αποβάθρα και από τα ξεφωνητά των αλευρωμένων χαμά- ληδων · χοντρές σταγόνες έπεφταν στα μάτια του και κυ- λούσαν στον σβέρκο του και είχε νιώσει έρημος και δυ- στυχισμένος. Και τι δεν θα ’δινε να είχε μείνει για πάντα στην Αγγλία με την Τζάνετ. Είχε αγοράσει –Χριστέ και Κύριε, τι είχε αγοράσει;– μια ναυτική φανέλα, δυο κα- σκορσέδες, ένα κινέζικο σακάκι, ένα παντελόνι εργασίας κι ένα ζευγάρι γαλότσες. Ο Νόρμαν, που αγόρασε ένα 6 Βλεννόρροια.