Ουλτραμαρίν

Ο Υ Λ Τ Ρ Α Μ Α Ρ Ι Ν 15 τή τη στιγμή δεν μπορούσε να δει τίποτα και κανέναν πιο καθαρά απ’ ό,τι τον υπάλληλο στο γραφείο του Εμπορικού Επιμελητηρίου και το τραπέζι όπου είχε υπογράψει τη σύμ- βαση ναυτολόγησής του. Και πραγματικά ένιωθε σαν να μην τον είχαν βομβαρδίσει με ερωτήσεις εκεί μέσα σε πραγ- ματικό χρόνο, αλλά σε μιαν άλλη ζωή, που την είχε δει σε κάποιο όνειρο…Είμαι σ’ ένα πλοίο, πηγαίνω στην Ιαπωνία – ή μήπως όχι; Έχω περάσει από κάμποσα λιμάνια – Πορτ Σάιντ, Περίμ, Πενάνγκ, Πορτ Σουέτεναμ, Σιγκαπούρη, Καουλούν, Σανγκάη. Απόψε το βραδάκι φτάνουμε στο Τσιανγκ Τσιανγκ… Όχι, δεν είχε πια απομείνει ούτε μια ρανίδα νοήματος σε τούτη τη ζωή που τόσο αναπάντεχα είχε προβάλει μπροστά του. Ούτε μπορούσε να καταλάβει πώς και είχε φανεί τόσο ανόητος, ώστε να βάλει τούτη τη σφραγίδα σε μια τόσο απερίσκεπτη αυταπάρνηση. Κανένα νόημα, σκέφτηκε, καθώς τίναζε τη στάχτη από την πίπα του. Κανένα νόημα, τουλάχιστον όχι για τον ίδιο, έναν άνθρωπο που πίστευε ότι ζούσε ανάμεσα σε αντεστραμ- μένες ή ενδοστρεφείς αγκύλες · έναν άνθρωπο που έβλεπε όλη αυτή την αναθεματισμένη υπόθεση μέσ’ από την αχλή μιας γλυκιάς αποχαύνωσης. Ξάφνου οι αναμνήσεις του ζωντάνεψαν και φωτίστηκαν και θυμήθηκε πώς είχε ξεχω- ρίσει σχεδόν αμέσως εκείνους από το πλήρωμα που θα ’θελε να γίνουν φίλοι του – τον Νόρμαν, το παιδί του μα- γειρείου, μ’ εκείνα τα ξανθά μαλλιά που έπεφταν στα μά- τια του, και τον Άντερσεν, που τον αποκαλούσαν Άντι, τον μάγειρα με τα τατουάζ και το ανύπαρκτο πιγούνι, που αντισταθμιζόταν όμως από το εξαιρετικά επιβλητικό μέ-