Ουλτραμαρίν

M A L C O L M L O W R Y 14 «Άχρηστος», «Λες και δεν ξέρουμε τι κουμάσι είσαι», «Αδερφή, τι περιμένεις». Δεν ήταν όλα τόσο χυδαία, ήξε- ρε όμως ότι ένιωθαν πως δεν ήταν δικός τους. Τους είχε προκαλέσει να παλέψουν, μα εκείνοι τον είχαν περιγελά- σει κι είχαν αρχίσει να χτυπάνε ρυθμικά τα μαχαίρια τους στο τραπέζι. Δεν είχαν εντυπωσιαστεί ιδιαίτερα που το έπαιζε ήρωας. «Θα σε δούμε με κατουρημένο το παντε- λόνι σου» του είχαν πετάξει ξεκαρδισμένοι στα γέλια. Κοί- ταξε ξανά μπας και δει τον καρχαρία, για τον οποίο ένιω- θε τώρα κάτι σαν στοργή · του θύμιζε –τι περίεργο– ένα γλαροπούλι που πλανάρει στον ουρανό κι ύστερα ένα μπού- μερανγκ που είχε κάποτε στο Φρογκναρσέτερεν. Μα τώρα είχε εξαφανιστεί. Στην πρύμνη ο Χίλιοτ βρήκε μια κουλούρα σχοινί. Ανά- βοντας την πίπα του, προσπάθησε να σκεφτεί καθαρά την κατάσταση. Κοιτάζοντας γύρω του, θαρρείς για να βρει φώτιση, διαπίστωσε ξαφνικά ότι κοιτούσε ψηλά, όπου ένα πουλί –γλάρος άραγε ή πετρίτης;–, κουρνιασμένο σαν κιο- νόκρανο στην κορφή της μαΐστρας, έστρωνε τα φτερά του. Όμως ο ήλιος τον τύφλωσε. Χαμηλώνοντας το κεφάλι του, προσπάθησε να υπολογίσει πόσο καιρό βρισκόταν εκεί μέ- σα. Σήμερα ήρθε ή μήπως χτες; Πριν από δυο μέρες. Όλες οι μέρες ήταν ίδιες. Η μηχανή βροντοκοπούσε με τον ίδιο παλμό, στον ίδιο ρυθμό όπως και χτες. Το καμπούνι δεν ήταν ούτε πιο φωτεινό ούτε πιο σκοτεινό από χτες. Σήμε- ρα ή χτες; Ναι, δυο μέρες πρέπει να ’ναι. Δυο μέρες, δυο μήνες, δυο χρόνια. Έξι βδομάδες. Πόσο μακρινά, πόσο απίστευτα μακρινά φάνταζαν όλα. Ήταν γελοίο, όμως αυ-