Ουλτραμαρίν

Ο Υ Λ Τ Ρ Α Μ Α Ρ Ι Ν 13 την καλή κι απ’ την ανάποδη κάτι τύπους σαν κι εσένα–, κατάλαβες; Θα ’σουν ένα από τ’ αστέρια του… Και να που αποδείχτηκε ότι δεν είσαι τίποτα · ένας μπελάς, πανάθεμά σε, τίποτ’ άλλο. Και δεν μπορεί να κάνει αλλιώς. Δεν μπο- ρεί να σταματήσει να σου φωνάζει – κατάλαβες; Ούτε σ’ εκείνον αρέσει ούτε σ’ εσένα βέβαια. Μάρτυς μου ο Θεός, δεν τον κατηγορώ – και πώς να κάνει αλλιώς, αφού δεν είσαι παρά ένα αναθεματισμένο αναίσθητο μουνόπανο…». «Για κοίτα εκεί». Ο Άντι έδειξε στο πλάι, πάνω απ’ την κουπαστή. «Εκεί είναι η θέση σου. Βλέπεις;» «;» «Είν’ ένας καρχαρίας που ακολουθεί το πλοίο. Λένε πως έτσι κάνουν πάντα, άμα κάποιος απ’ το πλήρωμα είναι να τινάξει τα πέταλα. Βέβαια του λόγου μου δεν ξέρω, έχω όμως ακούσει να λένε πως οι καρχαρίες γουστάρουν τ’ αγοράκια…» Ο Χίλιοτ τον προσπέρασε κι ανέβηκε τη σκαλίτσα. Είχε ανακαλύψει πως ήταν ανώφελο να αντιδρά σε τέτοιες προ- σβολές, μα τούτη εδώ ήταν η χειρότερη που είχε ξεστομί- σει ο Άντι, που του ήταν αδύνατον να χωνέψει τα βουτυ- ρόπαιδα που έβγαιναν στη θάλασσα. Ίσως να του θύμιζαν πολύ εκείνες τις μέρες, δώδεκα χρόνια πριν, όταν είχε χάσει τη θέση του ανθυποπλοίαρχου σ’ ένα ατμόπλοιο στα ανοιχτά της Χριστιανίας. Ο Ματ τούς είχε πει ότι είχε χτυ- πήσει τον καινούργιο καπετάνιο, έναν άντρα από το Στα- βάνγκερ, επειδή τον είχε αποκαλέσει «μπάσταρδο από το Μπέργκεν». Ας είναι · τα είχε ξανακούσει όλα τούτα στο καμπούνι.