Οχτώ ντετέκτιβ

Ο Χ Τ Ω Ν Τ Ε Τ Ε Κ Τ Ι Β 11 ακουμπώντας στον τοίχο κι έκλεισε τα μάτια της. Από κάπου εκεί κοντά ακουγόταν ένας σιγανός κρότος: ταπ, ταπ, ταπ. Έμοιαζε να έρχεται από πίσω της. Στην αρχή νόμισε ότι ήταν ο ήχος της κιθάρας, ότι περνούσε μέσα από τους τοίχους, αλλά δεν ήταν μελωδικός. Ήταν πολύ αμυδρός, ανεπαίσθητος, αλλά τον άκουγε παρ’ όλα αυτά, μια ξεκάθαρη αίσθηση σαν πέτρα μέσα στο παπούτσι. Ταπ. Ταπ. Ταπ. Γύρισε και κοίταξε πάνω. Μέσα από τα κάγκελα είδε μια μύγα να χτυπά ξανά και ξανά στο κλειστό παράθυρο της κρε- βατοκάμαρας του Μπάνι. Ήταν στον πάνω όροφο δίπλα στη δική της. Μια μικροσκοπική μύγα που προσπαθούσε να ξεφύγει. Μετά είδε ότι ήταν δύο. Τρεις, βασικά. Τώρα τέσσερις. Ένα ολόκληρο σμήνος από μύγες που προσπαθούσε να βγει έξω. Η μία γωνία του τζαμιού ήταν μαύρη από μύγες. Φαντάστηκε άλλες ψόφιες πεσμένες στο πρεβάζι του παραθύρου. Βρήκε κάτω μια μικρή πέτρα και την πέταξε στο παράθυρο. Το μαύρο σύννεφο σκόρπισε με τον κρότο, αλλά από μέσα δεν ακούστηκε τίποτα. Δοκίμασε πάλι, αλλά δεν κατάφερε να ξυπνήσει τον οικοδεσπότη τους. Την έπιασε ανυπομονησία. Μάζεψε μια ολόκληρη χούφτα πέτρες και τις πέταξε μία μία μέχρι που άδειασε το χέρι της. Έκανε πάλι τον κύκλο του σπιτιού, μπήκε από την πόρτα και διέσχισε τον διάδρομο που περνούσε μπροστά από τη σκάλα. Ο Χένρι τρόμαξε από την ξαφνική εμφάνισή της, η κιθάρα τού έπεσε και βρόντηξε στο κρύο λευκό δάπεδο. «Νομίζω ότι πρέπει να ξυπνήσουμε τον Μπάνι». Ο Χένρι είδε ότι ήταν ανήσυχη. «Πιστεύεις ότι κάτι συμβαίνει;» Στην πραγματικότητα η Μέγκαν ήταν θυμωμένη. «Πιστεύω ότι πρέπει να κοιτάξουμε». Η Μέγκαν άρχισε να ανεβαίνει τη σκάλα. Ο Χένρι την ακο-