Ότο το μικρό χαμίνι: Στο δάσος των χαμένων πραγμάτων

11 Η κυρία Φέρμπερ κοίταξε το κορίτσι που ήταν κουρνιασμένο στο στήθος του άντρα και έσμιξε τα φρύδια. «Είναι κάπως μικρή για να δουλέψει στο ερ- γοστάσιο». «Σας παρακαλώ, κυρία Φέρμπερ» είπε ο άντρας. Ανίδεη για τη συζήτηση που γινόταν για εκείνη, η μικρή είχε αποκοιμηθεί. «Δεν έχει πού αλλού να πάει». «Δείξε μου τα χέρια της». Ο καταστηματάρχης σήκωσε το μικρό χλωμό χέρι του κοριτσιού, που τινάχτηκε μες στον ύπνο του. «Θα χωρούσαν μια χαρά» σχολίασε η κυρίαΦέρμπερ. «Τι εννοείτε;» ρώτησε ο άντρας. «Εννοώ πως θα την πάρω» είπε η κυρία Φέρμπερ. «Έχει όνομα;» Ο άντρας ήταν έτοιμος να πει πως δεν ήξερε το όνο- μά της, όταν είδε κάτι γραμμένο στον γιακά του πανω- φοριού της. «Έλκε» είπε πριν δώσει το κορίτσι. «Μην ανησυχείς, Έλκε». Η κυρία Φέρμπερ το πήρε στα χέρια της. «Θα σε φροντίσω εγώ τώρα». Η πόρτα του εργοστασίου έκλεισε. Ο καταστημα- τάρχης άκουσε το κλειδί να γυρνά στην κλειδαριά. Ο ήχος έκανε την καρδιά του να σταματήσει. Παρόλο που είχε σώσει το μικρό κορίτσι από το κρύο, δεν μπορού- σε να διώξει από μέσα του την αίσθηση πως δεν το είχε σώσει από κάτι άλλο. Είχε κάτι η κυρία Φέρμπερ που δεν του άρεσε: κάτι στον τρόπο που κοίταξε τη μικρή