Ότο το μικρό χαμίνι: Στο δάσος των χαμένων πραγμάτων

10 «Αυτό δε γίνεται» είπε. «Καλύτερα να το ξεφορτωθώ προτού το δει». Μπορεί να μην του άρεσαν τα παιδιά, δεν του άρεσε όμως και να τα βλέπει να παγώνουν στους δρόμους. Και σε ένα μέρος σαν το Χόντελντορφ αυτό συνέβαινε συχνά. Το κορίτσι έκλαψε, όταν το τράβηξε από την παγω- μένη αγκαλιά των γονιών του. Το πανωφόρι του ήταν πολύ λεπτό και δεν κατάφερνε να το κρατήσει ζεστό. Το πήρε κι έφυγε μες στη νύχτα. «Ξέρω ακριβώς πού πρέπει να σε πάω» είπε. Μόνο ένα μέρος υπήρχε στο Χόντελντορφ για να πάει κανείς χαμένα παιδιά: το Εργοστάσιο Βερνικιού της κυρίας Φέρμπερ. Οκαταστηματάρχηςβάδιζεμεδυσκολίαστουςάδειους δρόμους της πόλης, αφήνοντας τα χνάρια του στο χιόνι. Έφτασε σε μια μικρή σκοτεινή πόρτα και χτύπησε δυνα- τά. Μια γυναίκα άνοιξε. Φορούσε μαύρα και τα μαλλιά της ήταν πιασμένα κότσο. Ήταν η κυρία Φέρμπερ. «Συγγνώμη που σας ενοχλώ» είπε ο καταστηματάρ- χης. «Σκέφτηκα όμως πως θα μπορούσατε να βοηθή- σετε». «Είσαι τόσο φτωχός, που δεν μπορείς να φροντίσεις το παιδί σου;» μάντεψε εκείνη. «Δεν είμαι φτωχός και δεν είναι παιδί μου» είπε απότομα ο καταστηματάρχης. «Κι ούτε την άρπαξα από πουθενά» πρόσθεσε βιαστικά. «Οι γονείς της πέ- θαναν στον χιονιά κι εγώ δεν μπορώ να τη φροντίσω».