Ό,τι μου κάνει κέφι

Τ Ο Π Τ Ω Χ Ο Κ Ο Μ Ε Ι Ο 13 με μπασταρδεμένη προφορά, μεγαλωμένος από οικογένεια κόκνεϊ λίγο έξω απ’ τη Γλασκώβη. Ένα τενεκεδάκι που είχε γεμίσει με αποτσίγαρα έπεσε απ’ την κάλτσα του τη λάθος στιγμή και του το κατέσχεσαν. Στις έξι, οι πόρτες άνοιξαν και χωθήκαμε μέσα. Ένας υπεύθυνος στην είσοδο καταχώρισε τα ονόματά μας και άλλα στοιχεία στους καταλόγους, κι έπειτα μας απάλλαξε απ’ όποια αποσκευή είχαμε. Η γυναίκα στάλθηκε στο κυρίως ίδρυμα κι εμείς οι υπόλοιποι στην πτέρυγα προσωρινής φιλοξενίας. Ήταν ένα σκοτεινό, κρύο μέρος με ασβεστωμένους τοίχους, που αποτελούνταν απλώς από ένα λουτρό, μια τραπεζαρία και καμιά κατοσταριά στενά, πέτρινα κελιά. Ο διαβόητος επιστάτης μάς περίμενε στην πόρτα και μας οδήγησε στο λουτρό, όπου μας έγδυσαν και μας έψαξαν. Εκείνος ήταν ένας σκληρός τύπος, γύρω στα σαράντα, με στρατιωτικούς τρόπους, που συμπεριφερόταν στους τρόφιμους σαν να ’ταν πρόβατα στη γούρνα, σπρώχνοντάς τους αποδώ κι αποκεί και βρίζοντάς τους κατάμουτρα. Αλλά όταν έφτασε η σειρά μου με κοίταξε καλά καλά και είπε: «Εσύ μήπως είσαι ευγενής;» «Υποθέτω πως ναι» είπα εγώ. Μου ’ριξε άλλη μια έντονη ματιά. «Λοιπόν, αυτό θα πει κακή τύχη, μεγάλε» είπε. «Αυτό θα πει κακή τύχη, ρε γαμώ- το». Κι από τότε, του μπήκε στο μυαλό να μου φέρεται συ- μπονετικά, ίσως και με κάποιον σεβασμό. Ήταν ένα αηδιαστικό θέαμα αυτό το λουτρό. Όλα τα άσεμνα μυστικά των εσωρούχων μας φανερώνονταν: λεκέδες, σκισί- ματα και μπαλώματα, σπάγγοι που εκτελούσαν χρέη κου- μπιών, στρώσεις επάνω σε στρώσεις κομματιών από υφάσμα-