Ό,τι μου κάνει κέφι

Τ Ζ Ο Ρ Τ Ζ Ο Ρ Γ Ο Υ Ε Λ 12 Γινόταν πολλή κουβέντα για τον επιστάτη αυτού του μέ- ρους. Ήταν πραγματικός δαίμονας, όλοι συμφωνούσαν, ένας βάρβαρος τύραννος, φωνακλάς, ένας βλάσφημος, απάνθρω- πος τύπος. Δεν αναγνώριζες ούτε τον ίδιο σου τον εαυτό, όταν ήταν κοντά σου εκείνος, και είχε διώξει τόσους και τόσους στη μέση της νύχτας, επειδή του αντιμίλησαν. Όταν ερχόταν η ώρα για τον έλεγχο στην είσοδο, σ’ έψαχνε εξονυχιστικά, λίγο ακόμα και θα σε γυρνούσε ανάποδα, να σε ταρακουνήσει για να πέσουν τα κρυμμένα. Αν σ’ έπιανε με καπνό, σε έπαιρ- νε ο διάβολος κι αν προσπαθούσες να μπεις στο άσυλο με χρήματα (πράγμα παράνομο), ο Θεός βοηθός σου. Είχα πάνω μου οκτώ πένες. «Για όνομα του Θεού, φίλε» με συμβούλεψε ένας παλιός. «Μην προσπαθήσεις να τα βά- λεις μέσα. Θα φας εφτά μέρες φυλακή για την απόπειρα!» Έκρυψα, λοιπόν, τα λεφτά μου σ’ έναν λάκκο στη βάση του φράχτη, σημαδεύοντας το μέρος μ’ ένα κομμάτι πυρόλι- θο. Ύστερα, βαλθήκαμε να κρύψουμε τα σπίρτα μας και τον καπνό μας, αφού είναι απαγορευμένα σχεδόν σε όλα τα άσυ- λα απόρων και υποχρεούσαι να τα παραδώσεις στην είσοδο. Τα χώσαμε στις κάλτσες μας, εκτός από το είκοσι, περίπου, τοις εκατό, από μας που δεν διέθεταν κάλτσες κι αναγκάστη- καν να βάλουν τον καπνό μέσα στις μπότες τους, ακόμα και κάτω απ’ τα δάχτυλα των ποδιών τους. Παραγεμίσαμε τα πόδια μας ως τους αστράγαλους με παράνομα είδη, τόσο που όποιος μας έβλεπε θα υποπτευόταν κάποια επιδημία ελεφα- ντίασης. Υπάρχει όμως ένας άγραφος κανόνας που λέει ότι κανείς, ούτε ο πιο σκληρός επιστάτης, δεν ψάχνει κάτω απ’ το γόνατο και τελικά πιάστηκε απ’ όλους μας μόνο ένας. Αυτός ήταν ο Σκότι, ένας μικρόσωμος, μαλλιαρός αλητάκος