Ό,τι μου κάνει κέφι

11 Το πτωχοκομείο * ΗΤΑΝΑΡΓΑ ΤΟΑΠΟΓΕΥΜΑ . Καθόμασταν εκεί, σαράντα εννιά άτομα, σαράντα οκτώ άντρες και μια γυναίκα, ξαπλωμένοι στα χόρτα, περιμένοντας ν’ ανοίξει το πτωχοκομείο. Ήμασταν πολύ κουρασμένοι για ομιλίες, αραδιασμένοι στο χώμα, ξέ- πνοοι, με στριφτά τσιγάρα να ξεπροβάλλουν απ’ τις καχεκτι- κές μας μούρες. Απoπάνω μας, ανθισμένα κλαδιά καστανιάς και, πιο πέρα ακόμα, μεγάλα, μάλλινα σύννεφα αιωρούνταν σχεδόν ακίνητα στον καθαρό ουρανό. Έτσι πεταμένοι στο γρασίδι, σαν μιαρά, αστικά σκουπίδια, βρομίζαμε το τοπίο, όπως τα σαρδελοκούτια κι οι χαρτοσακούλες στο ακρογιάλι. * « The Spike»: τα άσυλα απόρων ή πτωχοκομεία (workhouses) ήταν πολύ διαδεδομένα στην Αγγλία από τον 19ο αιώνα έως τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια. Σ’ αυτά φιλοξενούνταν άνθρωποι σε κατά- σταση ανέχειας με την προϋπόθεση, όσοι ήταν ικανοί, να εργά- ζονται για τις ανάγκες του ιδρύματος. Διέθεταν, ωστόσο, συνήθως και μία πτέρυγα προσωρινής φιλοξενίας, έναν «ξενώνα» (casual ward ή spike), ο οποίος προοριζόταν για να στεγάσει άστεγους και διάφορους αλήτες για λίγες μόνο ημέρες, χωρίς να απαιτείται να εργαστούν, αλλά με πολύ σκληρότερη μεταχείριση από εκείνη που είχαν οι μόνιμοι τρόφιμοι. Ο Όργουελ βρέθηκε εκεί εσκεμ- μένα κατά την περίοδο της ζωής του που θέλησε να γνωρίσει από κοντά τους απόκληρους των μεγάλων πόλεων, περίοδο που έδω- σε ως καρπό τους Αλήτες του Παρισιού και του Λονδίνου. (Σ.τ.Μ.)