Ό,τι μου κάνει κέφι

Τ Ζ Ο Ρ Τ Ζ Ο Ρ Γ Ο Υ Ε Λ 22 υπερβολικά ευχάριστα, όλο το σκουπιδαριό της χώρας θ’ αρ- χίσει να συρρέει. Μόνο το κακό φαγητό κρατάει τον απόπατο μακριά. Αυτοί οι αλήτες είναι πολύ τεμπέληδες για δουλειά, αυτό είναι το πρόβλημά τους. Δεν μπορείς να τους ενθαρρύ- νεις. Είναι σκουπίδια». Διατύπωσα επιχειρήματα για να του αποδείξω τα λάθη του, αλλά δεν άκουγε. Επέμεινε να επαναλαμβάνει: «Δεν μπορείς να δείξεις κανένα έλεος σ’ αυτούς τους αλή- τες – είναι σκέτος απόπατος. Δεν μπορείς να τους κρίνεις με τα ίδια κριτήρια που κρίνεις κανονικούς ανθρώπους σαν εσέ- να κι εμένα. Είναι σκουπίδια, απλά σκουπίδια». Ήταν ενδιαφέρον να δεις πόσο διακριτικά ξεχώριζε τον εαυτό του απ’ τους άλλους αλήτες. Ήταν στον δρόμο εδώ κι έξι μήνες, αλλά έμοιαζε να υπονοεί ότι στα μάτια του Θεού δεν ήταν αλήτης. Το σώμα του μπορεί να βρίσκεται μέσα στο πτωχοκομείο, όμως το πνεύμα του ίπταται κάπου μακριά, στον καθαρό αιθέρα των μεσαίων στρωμάτων της κοινωνίας. Οι δείκτες του ρολογιού σέρνονταν γύρω γύρω με εκνευ- ριστική βραδύτητα. Η βαρεμάρα μας ήταν τόση που δεν μι- λούσαμε πλέον και οι μοναδικοί ήχοι ήταν βρισιές και απόηχοι χασμουρητών. Απομάκρυνες με το ζόρι τα μάτια σου απ’ το ρολόι, θαρρείς για μια αιωνιότητα, κι ύστερα το ξανακοιτού- σες, μόνο για να καταλάβεις πως είχαν περάσει τρία λεπτά. Η ανία είχε φράξει τις ψυχές μας σαν κρύο, αρνίσιο λίπος. Τα κόκαλά μας πονούσαν εξαιτίας της. Το ρολόι έδειχνε τέσσερις, το δείπνο δεν θα σερβιριζόταν πριν από τις έξι και δεν υπήρ- χε πια τίποτε αξιόλογο κάτω απ’ το περαστικό φεγγάρι. Επιτέλους, πήγε έξι και ο επιστάτης μαζί με τον βοηθό του έφτασαν με το δείπνο. Οι νυσταγμένοι αλήτες ζωήρεψαν σαν