Ό,τι μου κάνει κέφι

Τ Ο Π Τ Ω Χ Ο Κ Ο Μ Ε Ι Ο 19 ακόμα κι απ’ τη διαρκή αίσθηση της κοινωνικής απαξίωσης. Είναι ένα πραγματικά χαζό είδος βαρβαρότητας να περιορίζεις έναν άμαθο άνθρωπο όλη μέρα σ’ έναν χώρο, χωρίς καμία ασχο- λία· είναι σαν να δένεις ένα σκυλί σ’ ένα βαρέλι. Μόνο ένας άνθρωπος μορφωμένος, που διαθέτει εντός του την παρηγοριά, μπορεί να αντέξει τον εγκλεισμό. Οι άποροι αλήτες, αγράμμα- τοι τύποι σχεδόν όλοι καθώς είναι, στέκουν απέναντι στη φτώ- χεια τους με άδεια, στείρα μυαλά. Καθηλωμένοι για δέκα ώρες σ’ ένα άβολο παγκάκι, δεν γνωρίζουν κανέναν τρόπο για να κρατήσουν τον εαυτό τους απασχολημένο κι αν σκέφτονται καθόλου, είναι για να κλάψουν την κακή τους τύχη και επειδή λαχταρούν να βρουν κάποια δουλειά. Δεν έχουν μέσα τους τα εφόδια για να υπομείνουν τους δαίμονες της απραξίας. Κι έτσι, αφού τόσο μεγάλο μέρος της ζωής τους το περνούν δίχως να κάνουν κάτι, υποφέρουν εφιαλτικά απ’ τη βαρεμάρα. Στάθηκα πολύ πιο τυχερός απ’ τους άλλους, γιατί στις δέ­ κα ο επιστάτης με διάλεξε για την πιο πολυπόθητη δουλειά, τη βοήθεια στην κουζίνα του πτωχοκομείου. Στην πραγμα- τικότητα, δεν υπήρχε και πολλή δουλειά εκεί, οπότε μπόρε- σα να το σκάσω και να κρυφτώ σ’ ένα υπόστεγο όπου απο- θήκευαν πατάτες, μαζί με κάτι άλλα φτωχαδάκια του ιδρύ- ματος, που κρύβονταν για να τη σκαπουλάρουν απ’ τις πρωι­ νές, κυριακάτικες εργασίες. Εκεί έκαιγε μια σόμπα και υπήρ- χαν άνετα καφάσια για να καθίσεις, προηγούμενα τεύχη του The Family Herald , * ακόμα κι ένα αντίτυπο από τις ιστορίες του * The Family Herald, A Domestic Magazine of Useful Information and Amusement : εβδομαδιαίο λογοτεχνικό περιοδικό, που εκδιδόταν το διάστημα 1843-1940. (Σ.τ.Μ.)