Ό,τι μου κάνει κέφι

Τ Ο Π Τ Ω Χ Ο Κ Ο Μ Ε Ι Ο 15 νιες πολυτέλειες και οι δύο. Σε πολλά αντίστοιχα ιδρύματα, κοιμάσαι πάνω σ’ ένα ξύλινο ράφι, σε άλλα κοιμάσαι απλώς στο πάτωμα, μ’ ένα τυλιγμένο παλτό για μαξιλάρι. Με ατομι- κό κελί και κρεβάτι, μπορούσα να ελπίζω σε μια ξεκούραστη νύχτα. Αυτή όμως δεν ήρθε τελικά, καθώς πάντοτε κάτι πάει στραβά στην πτέρυγα προσωρινής φιλοξενίας και το πρόβλη- μα στη συγκεκριμένη, όπως ανακάλυψα πολύ σύντομα, ήταν το κρύο. Είχε μπει ο Μάης και για να τον τιμήσουν –ίσως ως μια μικρή θυσία στους θεούς της άνοιξης– οι ιθύνοντες είχαν κόψει τη θέρμανση. Οι βαμβακερές κουβέρτες ήταν οριακά άχρηστες. Πέρναγες τη νύχτα αλλάζονται συνέχεια πλευρό, ξυπνώντας μισοπαγωμένος όποτε σ’ έπαιρνε για δέκα λεπτά ο ύπνος και περιμένοντας το ξημέρωμα. Όπως συμβαίνει πάντοτε σ’ αυτά τα μέρη, κατάφερα επι- τέλους να κοιμηθώ κανονικά όταν έφτασε η ώρα του εγερτη- ρίου. Ο επιστάτης ήρθε βροντώντας τα βαριά του βήματα στον διάδρομο και ξεκλείδωσε τις πόρτες φωνάζοντάς μας να ση- κωθούμε. Αμέσως, ο διάδρομος γέμισε άθλιες, μισοντυμένες φιγούρες που έτρεχαν στο λουτρό, αφού υπήρχε μόνο μία γούβα με νερό για όλους μας κι όποιος έφτανε πρώτος εξυ- πηρετούνταν καλύτερα απ’ τον επόμενο. Όταν έφτασα εγώ, είκοσι αλήτες είχαν ήδη πλύνει τις μούρες τους. Έριξα ένα βλέμμα στη μαύρη λέρα που επέπλεε στο νερό και αποφάσισα να περάσω τη μέρα μου βρόμικος. Βάλαμε βιαστικά τα ρούχα μας και πήγαμε στην τραπεζα- ρία για να καταβροχθίσουμε το πρωινό μας. Το ψωμί ήταν πολύ χειρότερο απ’ ό,τι συνήθως, γιατί το ηλίθιο, στρατιωτι- κό μυαλό του επιστάτη είχε αποφασίσει να το κόψει σε φέτες μες στη νύχτα και έγινε σκληρό σαν γαλέτα. Πάντως, πήρα-