Όταν το σύμπαν συνωμοτεί

15 ο ύπνος. Η αλήθεια είναι ότι και εγώ, αν ήμουν η μαμά μου, θα έκανα ότι δε με ήξερα. Θα ήθε- λα να ανοίξει η γη να με καταπιεί. Όμως τίποτα δε σε καταπίνει όταν χρειάζεται, αλλά η φύση σε αφήνει εκεί, έρμαιο και φυσικά ρεζίλι. Το μόνο καλό ύστερα απ’ όλα αυτά ήταν ότι κάπως έτσι τελείωσε και η καριέρα μου στο χάντμπολ. Οι προσπάθειες όμως ανεύρεσης του μοναδι- κού μου ταλέντου συνεχίστηκαν. Μουσική, ζω- γραφική, σκάκι, ξένες γλώσσες. Φρίκη. Το μυ- στικό σε όλα αυτά, το οποίο άργησα να καταλά- βω, ήταν ο ενθουσιασμός. Γιατί κάθε φορά που ενθουσιαζόμουν με κάτι ενθουσιαζόταν και η μαμά μου, περισσότερο από το κανονικό, και την πλήρωνα εγώ φυσικά. Αυτό τον ενθουσιασμό μου, λοιπόν, έπρεπε να τον έχω πολύ συγκρατη- μένο. Η εκδήλωση της βαρεμάρας μου για τα αθλήματα και την τέχνη ήταν το βασικό συστα- τικό για να καταστραφούν τα όνειρα που είχε να με δει, κάποια στιγμή, να διαπρέπω και εγώ κά- που. Και κάπως έτσι κέρδιζα την ησυχία μου. Εγώμόνο το ποδήλατό μου ήθελα. Να το παίρ- νω και να κάνω βόλτες από εδώ και από εκεί. Να πηγαίνω μέχρι την παραλία και να πίνω γρανίτα