Όταν το σύμπαν συνωμοτεί

18 από το αναψυκτήριο κοιτώντας τη θάλασσα. Λί- γη μουσική από το mp3 μου και όλος ο υπόλοι- πος κόσμος έμενε πίσωμου. Με μια λέξη: ζωάρα! Αν έβρισκα και έναν τρόπο να γλιτώσω μια για πάντα από το μαρτύριο της απόλυτης διάκρισης των ταλέντων μου, θα ήταν απλά… θεϊκά! Μια από αυτές τις μέρες της ζωάρας μου ήταν και εκείνη η Παρασκευή. Θα ήταν πολύ καλύ- τερα αν η εβδομάδα είχε δύοΠαρασκευές, αλλά τι να κάνουμε τώρα. Δεν μπορώ να τα διορθώσω όλα! Κάθε Παρασκευή, λοιπόν, κάνω την αγα- πημένη μου διαδρομή με το ποδήλατο. Πάω σε μια παραλία που είναι μόλις τέσσερα χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι μου. Το αναψυκτήριο που βρίσκεται εκεί φτιάχνει τέλειες γρανίτες φράου- λα. Κάθομαι λοιπόν στην παραλία, ακούω τη μουσική μου και απλώς παρατηρώ τους ανθρώ- πους. Μου αρέσει να φτιάχνω σενάρια στο μυα- λό μου και να φαντάζομαι ιστορίες για όλους αυτούς. Είναι οι δικοί μου ήρωες στη φαντασία μου και πραγματικά περνάω υπέροχα. Η ώρα της επιστροφής μου στο σπίτι καθο- ρίζεται από τη δύση του ήλιου. Μόλις αρχίσει να πέφτει στο νερό, πρέπει και εγώ να βρίσκομαι