Όταν πάγωσε ο Βόσπορος

13 Ο Τ Α Ν Π Α Γ Ω Σ Ε Ο Β Ο Σ ΠΟ Ρ Ο Σ περιφερόταν νευρική στον διάδρομο. «Μας διαβεβαίωναν πως θα φθάναμε από το Παρίσι στην Κωνσταντινούπο­ λη σε ογδόντα ώρες όταν πληρώναμε τα πανάκριβα εισι­ τήριά μας» συνέχισε, ρίχνοντας κλεφτές ματιές στο πα­ γωμένο τζάμι. Ηφίλη της, μια μικροκαμωμένη κοπέλα, που καθόταν στη θέση της, αφοσιωμένη στην προσπάθειά της να κοι­ μίσει το μωρό που έκλαιγε ασταμάτητα, σήκωσε τα μάτια και δισταχτικά ψιθύρισε: «Κάνε υπομονή, Θεανώ μου, η κακοκαιρία φταίει, τι μπορούμε να κάνουμε; Ο Θεός αποφασίζει! Θέλω να πω πως έτσι πρέπει. ΟΘεός πρέ­ πει να αποφασίζει για όλα, και αυτό εμείς οι άνθρωποι δεν πρέπει να το ξεχνάμε». Σταυροκοπήθηκε ευλαβικά και συνέχισε το τρυφερό νανούρισμα. «Νίνα, κοίτα το μωρό και άσε τον Θεό στην ησυχία του!» «Σους, μπρε! Κάντε λίγη ησυχία, σας παρακαλώ, με τέτοιο πατιρντί πώς να ησυχάσει το τζιέρι μου; Ας μη λέμε όλο τα ίδια και τα ίδια. Αφήστε το να ηρεμήσει, αρκετή ταλαιπωρία τράβηξε το καημένο, κι επιτέλους κάποια στιγμή να ησυχάσουμε κι εμείς. Αλήθεια, βαφτι­ σμένο είναι; Πώς το είπατε;» ακούστηκε η βαθιά φωνή της μεσόκοπης κυρίας που καθόταν μέχρι εκείνη την ώρα στην πολυτελή από μαλακό ισπανικό δέρμα πολυθρόνα της, απορροφημένη στην ανάγνωση του λογοτεχνικού βιβλίου της. «Δάφνη!» πετάχτηκε η κοπέλα κάτω από το γεμάτο αποδοκιμασία βλέμμα της νεαρής μάνας, που φανερά εκνευρισμένη έστρεψε τη ματιά έξω στο χιονισμένο το