Όταν πάγωσε ο Βόσπορος

24 Μ Α Ι Ρ Η Μ Α Γ Ο Υ Λ Α εκείνο τον άντρα. Πάνω στην απελπισία μου έφυγα και όχι από επιλογή ή από έρωτα». «Αρκετά! Καταλαβαίνω την προσπάθειά σου να εξη­ γήσεις τη φυγή σου, μα δεν θα με πείσει καμιά δικαιολο­ γία σου. Και ναι λοιπόν, σε μισούσα. Σε μισούσα γιατί έβλεπα μπροστά, σε είχα καταλάβει, έβλεπα πού θα κα­ τέληγε η σχέση σας και ήθελα να προστατέψω το παιδί μου. Μάνα είμαι, βλέπεις. Είχα διαίσθηση για το άτομό σου. Αν και μια σταλιά κορίτσι, ούτε είκοσι χρονών, ήσουν ικανή για όλα. Ας μη χρονοτριβούμε λοιπόν. Όσα είπες είναι αρκετά. Φτάνει. Δεν θα σε συγχωρέσει, μην ελπίζεις. Του ξέσκισες την καρδιά. Από την ημέρα που έφυγες, εδώ και δύο χρόνια, ούτε μια φορά δεν είπε τ’ όνομά σου». «Δεν σας πιστεύω! Δεν μπορεί να με διέγραψε. Εγώ πάντα τον είχα φυλακτό στην καρδιά μου και ποτέ δεν έπαψα να ελπίζω. Αλλά ακόμα κι αν είναι έτσι, σας ικε­ τεύω, αφήστε με να τον δω, δεν έχω καμία απαίτηση αφού δεν με θέλει, μόνο μια συγγνώμη να του πω. Συλ­ λογιστείτε πώς θα είναι η ζωή μου αν εκείνος φύγει. Πώς θα μπορέσω να ζήσω με τέτοιο βάρος μέσα μου;» Η αρχόντισσα, χλωμή, ανατρίχιασε. Όχι, καθόλου δεν είχε συγκινηθεί από τα λόγια της νύφης της, απλώς είχε τρομάξει με τη σκέψη ότι μπορούσε ο γιος της να πεθάνει. Ήταν κάτι που δεν είχε τολμήσει στιγμή να το σκεφτεί, και ερχόταν τώρα αυτή η πόρνη να το ξεστομί­ σει μπροστά της. «Όχι» ξεφώνισε «δεν θα πεθάνει το παιδί μου! Δεν γίνεται να πεθάνει!». ΗΕριέττα για μια στιγμή τη συμπόνεσε, πλησίασε και