Όταν πάγωσε ο Βόσπορος

23 Ο Τ Α Ν Π Α Γ Ω Σ Ε Ο Β Ο Σ ΠΟ Ρ Ο Σ Ήταν καλός λοιπόν! Γι’ αυτό τον κεράτωσες, γι’ αυτό τον εγκατέλειψες; Ερωτευμένος υπήρξε ο γιος μου, όχι ανόητος! Ποτέ δεν σε συγχώρεσε». «Όταν αγαπάει κανείς, ξέρει και να συγχωρεί. Ο Ανδρόνικος είναι καλός άνθρωπος, ήλπιζα πως μια μέ­ ρα…» Η πεθερά της με μια κίνηση όλο αηδία έκανε να τη σταματήσει, μα εκείνη συνέχισε: «Ναι, τον απάτησα, αλλά δεν ήξερα τι έκανα, ήμουν τρελή εκείνο τον καιρό, κι αυτό οφειλόταν σε σας και στη σκληράδα σας. Ποτέ δεν με αποδεχθήκατε σαν κόρη σας, κι ας είχα τόσο πο­ λύ την ανάγκη να βρω σε σας μια ανοιχτή αγκαλιά – πε­ ντάρφανη ήμουν όταν μπήκα στο ανάκτορό σας. Πάντα με θεωρούσατε λίγη για εκείνον. Με είχατε τρελάνει με την έχθρα και την περιφρόνηση που μου δείχνατε. Τα πάντα μπορούσα να κάνω όταν μ’ έπιανε η απελπισία, όταν μ’ έπιανε η μανία να εκδικηθώ, να εκδικηθώ εσάς αλλά και τον άντρα μου, που ανεχόταν τη συμπεριφορά σας απέναντί μου. Έτσι απελπισμένη ήμουν όταν έπεσα στην αγκαλιά του πρώτου που βρέθηκε να με φλερτάρει. Μα και πάλι δεν θα έφευγα, δεν θα τον εγκατέλειπα. Ένα ανόητο, χαζό παραστράτημα ήταν και ήξερα πως ο Αν­ δρόνικος, αν του εξηγούσα, αν του το ζητούσα, στο τέλος θα με συγχωρούσε. Μπήκατε μπροστά. Και τότε, όπως και τώρα, μόλις σας το πρόλαβαν οι καλοθελητές, δεν θελήσατε να με ακούσετε, δεν μ’ αφήσατε να του μιλήσω, με διώξατε. Δεν θα σας έδινα την ικανοποίηση να με λέτε πόρνη, κι έτσι, μια και δεν είχα τι άλλο να κάνω και πού να πάω, προτίμησα να φύγω, να φύγω σαν ξένη, μ’