Όταν ήμασταν μικροί

14 η σκάλα στη γ΄ γυμνασίου, πριν γίνω κανονικό τζάνκι, όταν εί- χα ακόμα νορμάλ φίλους, χτυπάγαμε xanax κι όποιος ξέρει ξέρει ότι άμα πάρεις ένα μετά παίρνεις κι άλλο και μετά τα παίρνεις όλα, και στο τέλος ήμουν ήδη στη δεύτερη ταμπλέτα και με παίρνει ο ύπνος στον καναπέ και δεν ξυπνούσα ενώ ήταν να πάω να βρω έναν φίλο που ήξερε ότι τραβιόμουνα με τέτοια, οπότε όταν δεν σήκωνα το τηλέφωνο παίρνει μια σκάλα κι ανεβαίνει στο παράθυρο κι αρχίζει να χτυπάει και με βλέπει κα- τάχλωμο στον καναπέ ενώ ήταν ήδη στο τηλέφωνο με τον μάρκο, έτοιμος να καλέσει το 113 2 ευτυχώς, τελικά κατάφερε ν’ ανοίξει το παράθυρο και να μπει μέσα, με τραντάζει, με ξυπνά, κι έτσι επέζησα κι όταν ξύπνησα στεκόταν αποπάνωμου με δάκρυα στα μάγουλα και λέει, ίβορ, άκου, σ’ αγαπώ, μαν, αλλά δεν αντέχω άλλο