Ως το τέλος του κόσμου

11 Ω Σ Τ Ο Τ Ε Λ Ο Σ Τ Ο Υ Κ Ο Σ ΜΟ Υ Πειραιά και τ’ άλλα γειτονικά νησιά. Πιο πέρα, σ’ ένα μοναχικό τραπεζάκι, ένας νέος άντρας παρακολουθούσε την κουβέντα τους, ρίχνοντας κλεφτές ματιές στη μισά- νοιχτη εφημερίδα του. «Ένα δρομολόγιο κάθε δυο μέρες το καλοκαίρι, και με το ζόρι δύο την εβδομάδα τον χειμώνα, κι αυτό να είναι καλά ο καπετάν Γιάννης που τολμά και φέρνει παρ’ όλη την κακοκαιρία το “Εξπρές Σκοπελίτης”. Αν ήταν άλλος, μια φορά τον μήνα θα βλέπαμε καράβι». «Είναι και το “Ολύμπια Εξπρές”…» «Καλά, αυτό κάνει δεκατέσσερις ώρες για να φτάσει Πειραιά, άσε που δεν μας ενώνει με την Αμοργό. Και το κράτος, όπως πάντα, τίποτα, ξεχασμένους μάς έχει. Εκα- τό ψυχές όλες κι όλες στοιβαγμένες σ’ έναν βράχο στη μέση της θάλασσας. Ποιος και γιατί να νοιαστεί; Να! Δέστε και τον γιατρό, έληξε η θητεία του και ούτε που σκέφτηκε να μείνει κι άλλο εδώ. Τι να κάνει το παλικάρι, πάει κι έρχεται μια βδομάδα με τη βαλίτσα στο χέρι και περιμένει να φανεί καράβι για να γυρίσει στον τόπο του. Ε, γιατρέ, τι διαβάζεις εκεί, μπαγιάτικα είναι τα νέα. Η εφημερίδα γράφει: Τρίτη 20 Φεβρουαρίου 1993». «Πάλι καλά δεν λες; Είναι της προηγούμενης εβδομά- δας. Θα μπορούσε να είναι του προηγούμενου μήνα» σχολίασε γελώντας ένας άλλος της παρέας. «Έστειλα επιστολή στο Υπουργείο Ναυτιλίας» πετά- χτηκε από το διπλανό τραπέζι ο πρόεδρος της κοινότη- τας. «Πρότεινα να αλλάξει το δρομολόγιο, ώστε η επι- στροφή να γίνεται από την Αμοργό και το ταξίδι για Πειραιά να διαρκεί οκτώ ώρες».