Ως το τέλος του κόσμου

25 Ω Σ Τ Ο Τ Ε Λ Ο Σ Τ Ο Υ Κ Ο Σ ΜΟ Υ για μια τελευταία φορά. Έχω κι εκεί μερικά πράγματα που πρέπει να πάρω». Δεν πρόλαβε να σπρώξει την πόρτα της Έλεν και ο Γεωργίου, που είχε ήδη ανέβει τρέχοντας τις σκάλες, της έφραξε τον δρόμο. «Εδώ λυπάμαι, αλλά δεν πρόκειται να μπεις. Πρώτα θα ελέγξει το δωμάτιο ο αστυνόμος». Ανασήκωσε το κεφάλι και προσπάθησε να δει πάνω από τους ώμους του. Η εικόνα του δωματίου της Έλεν, σε αντίθεση με την εξωτερική όψη του σπιτιού και τη σάλα, δεν θύμιζε σε τίποτα κυκλαδίτικο σπίτι. Τα αντι- κείμενα, ένα ένα διαλεγμένα από εκλεκτές γκαλερί και αντικερί της Ευρώπης, στόλιζαν αυτό τον ιδιαίτερα φορ- τωμένο χώρο. Πίνακες ζωγραφικής στους τοίχους, το καρυδένιο κρεβάτι της με αναστατωμένα τα στρωσίδια, το κομοδίνο με το μισάνοιχτο βιβλίο που της διάβαζε τελευταία, το τραπέζι σεκρετέρ γεμάτο ασημένιες κορ- νίζες με φωτογραφίες και δυο σκαλιστά λαμπατέρ, ο δι- θέσιος καναπές με αραδιασμένα τα κεντητά μαξιλάρια με σκηνές κυνηγιού και η πολυθρόνα με το πλεκτό της. Ένα μισοτελειωμένο κασκόλ που πριν από χρόνια είχε ξεκινήσει. Η ματιά της γύρισε και καρφώθηκε πίσω στον διθέσιο καναπέ. Για μια στιγμή εμφανίστηκε μπροστά της ολοζώντανη, σαν κινηματογραφική ταινία, η σκηνή. Εκείνη να κρατά το χέρι της Έλεν, που καθισμένη δίπλα της έτρεμε ολόκληρη με το κεφάλι ακουμπισμένο πάνω στον ώμο της. Ακούει πεντακάθαρα τη φωνή της να αναρωτιέται: «Να ήταν αυτό έρωτας; Κι όμως ξεσηκώθηκα να φύγω. Πί­ στευα πως θα με έπαιρνε μαζί του. Μα τον “δρόμο των αστε