Ως το τέλος του κόσμου

24 Μ Α Ι Ρ Η Μ Α Γ Ο Υ Λ Α τηρήσει τόσο έντονο το ελληνικό στοιχείο σε μια σάλα γεμάτη από έπιπλα και αντικείμενα απ’ όλο τον κόσμο! Ανάμεσα σε σπάνια εγγλέζικα κομμάτια έβλεπες διακο- σμητικά που παρέπεμπαν στην αρχαία Ελλάδα και προ- σέδιδαν μια ιδιαίτερη γοητεία στον χώρο. Ένας αμφορέ- ας, ένα ταγάρι, παλιά μαγειρικά σκεύη που είχαν μετατραπεί σε θέσεις για εφημερίδες και περιοδικά. Η Στελλίνα, εντυπωσιασμένη, έριξε μια ματιά γύρω της και ακολούθησε στις σκάλες τη μάνα της. Η γυναίκα άνοιξε την πόρτα του δωματίου της, έκανε δυο δισταχτικά βή- ματα προς τα μέσα κι άφησε το βλέμμα της να πλανηθεί στον χώρο. Η κόρη της μπαίνοντας την παραμέρισε, πλησίασε στο ξύλινο τραπέζι και είδε ένα άλμπουμ που έστεκε εκεί μισάνοιχτο. Φωτογραφίες δικές της από τα παιδικά και εφηβικά χρόνια. Το ξεφύλλισε με χέρια που έτρεμαν κι έστρεψε με απορία τη ματιά της σ’ εκείνη. «Τι με κοιτάς έτσι; Μ’ αυτές είχα απομείνει. Αυτές μου κρατούσαν συντροφιά, μ’ αυτές ζούσα όλα αυτά τα χρόνια που με ξέγραψες κι έμενες μακριά μου. Τώρα σε κοιτάζω κι αναρωτιέμαι. Πόσα χρόνια πέρασαν! Πόσο μεγάλωσες! Ολόκληρη γυναίκα έγινες πια!» «Μενεξία, Στελλίνα! Συγγνώμη, αλλά δεν είναι ώρα για τέτοια συζήτηση, πρέπει να συντομεύετε» διέκοψε ο κοινοτάρχης. ΗΜενεξία έβαλε σε μια μικρή τσάντα δυο τρία ρούχα και το άλμπουμ και με χαμηλωμένο το βλέμμα στο πά- τωμα συνέχισε: «Δίκιο έχει οΜάνος, δεν είναι ώρα για τέτοια. Πρέπει όμως να μπω και στο δωμάτιο της άλλης, θέλω να το δω