Ως το τέλος του κόσμου

23 Ω Σ Τ Ο Τ Ε Λ Ο Σ Τ Ο Υ Κ Ο Σ ΜΟ Υ λογίες των δικών της –πού θα ξαναέβρισκαν οι άνθρωποι τέτοιο τυχερό– κι έφυγαν για το Λονδίνο. Εκεί η Ελενίτσα έγινε Έλεν, πήρε εγγλέζικη παιδεία και πέρασαν πολλά χρόνια μέχρι να ξαναγυρίσει στα πατρικά εδάφη. Κι αυ- τό έγινε κάποια στιγμή που ο κατά πολλά χρόνια μεγα- λύτερος σύζυγός της της ανακοίνωσε την απόφασή του να επιστρέψουν στην Ελλάδα και να ανακαινίσουν το πατρικό στο κυκλαδονήσι της άγονης γραμμής, για να μένουν εκεί στις διακοπές τους. Έτσι, το λαϊκό σπίτι που στην αρχική του μορφή αναπτυσσόταν σε «ανωκάτωγο», όπου στο κατώι-ισόγειο ήταν η κουζίνα-μαγειρειό με την τραπεζαρία, η αποθήκη και το αποχωρητήριο και στο ανώι, που επικοινωνούσε με εσωτερική σκάλα, η σάλα και τα υπνοδωμάτια, μεγάλωσε και μετατράπηκε σ’ ένα καλαίσθητο αρχοντικό. Ο Δαμιανός Γεωργίου ξεσφράγισε την κλειδαριά με την οποία είχε ασφαλίσει την είσοδο, άφησε τον κοινο- τάρχη να περάσει πρώτος και, αφού έγνεψε στις δυο γυναίκες να προχωρήσουν μέσα, μπήκε κι αυτός δίνοντας με αυστηρή φωνή οδηγίες: «Μάνο, ανέβα επάνω μαζί τους και πρόσεχε να μην αγγίξουν τίποτα που δεν πρέπει. Άσ’ τη να πάρει μόνο τα απαραίτητα και κατεβείτε γρήγορα κάτω να φύγουμε. Κι όταν έρθει ο αστυνόμος τσιμουδιά, γιατί θα βρω τον μπελά μου με τις καλοσύνες μου. Α, Μενεξία, πρόσεχε πού πατάς, το πρώτο που θα θέλει να ελέγξει όταν μπει εδώ θα είναι να δει πού έχει αίματα». Προχωρώντας μέσα, δεν μπορούσες να μην ξαφνια- στείς από το πώς ο ιδιοκτήτης είχε κατορθώσει να δια-