Ως το τέλος του κόσμου

22 Μ Α Ι Ρ Η Μ Α Γ Ο Υ Λ Α αρχοντικό του Εγγλέζου, λοιπόν, στα μόνα που διέφερε ήταν το μέγεθος και τα κτισμένα ψηλά μεγάλα ανοίγμα- τα με τα βυσσινί παραθυρόφυλλα. Μικρό κορίτσι ήταν η Ελενίτσα όταν οΜπράιανΜόρ- γκαν, αρχιτέκτονας, παθιασμένος με τη φωτογραφία, επισκέφτηκε τη Νάξο με σκοπό να αιχμαλωτίσει με τον φακό του τις ομορφιές του νησιού. Η οικογένεια έμενε τότε εκεί τους χειμερινούς μήνες, μια και οι δάσκαλοι γονείς υπηρετούσαν στο νησί, και επέστρεφε κάθε κα- λοκαίρι στον τόπο του πατέρα, στην άγονη γραμμή. Στε- κόταν έκθαμβος μπροστά στην Πορτάρα! Είχε διαβάσει τόσα γι’ αυτήν, την πύλη του χρόνου. Αιώνιος αρχιτεκτο- νικός μύθος. Μια τόσο βαριά κατασκευή που έμοιαζε να ισορροπεί με τον πιο ανάλαφρο τρόπο ανάμεσα στη θά- λασσα και τον ουρανό. Ένα κορίτσι με ξέπλεκα τα ολό- ξανθα μαλλιά του καθόταν σε μιαν άκρη και αγνάντευε, μέσα από αυτήν, το ηλιοβασίλεμα. Ο ήλιος κατέβαινε κατακόκκινος από τον ουρανό για να χαθεί στη θάλασσα. Σήκωσε ασυναίσθητα τη φωτογραφική μηχανή κι απα- θανάτισε την εικόνα. Αυτό ήταν, ερωτεύτηκε! ΗΠορτά- ρα, που επί αιώνες δέρνεται από τα κύματα και τρυγιέται από την αλμύρα, πότισε με έρωτα την καρδιά του. Κα- τάφερε να τη συναντήσει μια δυο φορές στην είσοδο του ενετικού κάστρου, λίγα μέτρα από τη Γαλλική Εμπορική Σχολή, εκεί όπου έφηβος είχε φοιτήσει ο Καζαντζάκης, όταν η οικογένειά του είχε καταφύγει στη Νάξο για να μην υποστεί τις συνέπειες του τουρκοκρητικού πολέμου. Πήγε κι ήρθε αρκετές φορές απ’ την Αγγλία και πριν ακόμη η κοπέλα ενηλικιωθεί την παντρεύτηκε με τις ευ-