Ως το τέλος του κόσμου

20 Μ Α Ι Ρ Η Μ Α Γ Ο Υ Λ Α «Ξέρεις, παιδί μου…» μόλις πρόλαβε να ξεστομίσει ο Γεωργίου. «Τι να ξέρω, δεν φαντάζομαι να είναι κρατούμενη;» «Όχι ακόμη, αλλά… η Έλεν είναι νεκρή και…» «Τότε; Τι αλλά; Για εξηγήστε μου, ποια είναι η κατη- γορία και ποιες οι αποδείξεις; Γιατί, απ’ όσα μου είπε στο τηλέφωνο οΜάνος, δυο ανήλικα παιδιά είναι οι μάρ- τυρες. Η μάνα μου ζούσε χρόνια μ’ αυτή τη γυναίκα, είχε μάθει η μια την άλλη. Τι λόγο θα είχε να τη σκοτώσει;» Στο άκουσμα των τελευταίων λόγων της κόρης της η Μενεξία έκλεισε επιτέλους το παράθυρο, βγήκε απ’ το δωμάτιο και γύρισε προς το μέρος της, καρφώνοντας γεμάτη ευγνωμοσύνη κι αγάπη τα μάτια επάνω της. «Επίσημα, απ’ όσα είπε ο αγροτικός γιατρός δηλαδή, η Εγγλέζα πέθανε από πέσιμο. Απ’ όσα ξέρουμε, εκείνη την ώρα ήταν μόνο η μάνα σου μαζί της και, όπως λένε εδώ οι κακές οι γλώσσες, αυτές οι δυο μάλωναν συχνά. Ίσως, λοιπόν, να μην έπεσε μόνη της…Είναι και η μαρ- τυρία των παιδιών και… καταλαβαίνεις. Πρέπει, κόρη μου, να περιμένουμε τον αστυνόμο από την Αιγιάλη. Στο τηλέφωνο μας είπαν, βέβαια, πως δεν βρίσκεται στην Αιγιάλη. Έφυγε, είπαν, για κάποιο έκτακτο περιστατικό σε άλλο απόμακρο μέρος και μάλλον αποκλείστηκε εκεί. Μόνο ο Θεός ξέρει πότε θα κατορθώσει να έρθει. Κι έτσι κλειδώσαμε το σπίτι της για να γίνει αυτοψία και περι- μένουμε. Ίσως αύριο, ίσως μεθαύριο, θα δούμε. Ως τότε όμως εγώ είμαι υπεύθυνος» δήλωσε αποφασιστικά στη Στελλίνα ο Γεωργίου. «Δαμιανέ! Άσε τα λόγια! Πρέπει να περάσουμε από