Όσα κρατήσαμε κρυφά

L Α R A P R E S C O T T 26 Ημητέρα μου, που ήταν στο μπάνιο όταν έφτασαν, βγή- κε φορώντας μόνο μια ρόμπα, τα μαλλιά της ακόμη βρεγ- μένα, το πρόσωπό της κόκκινο. «Σου το είπα ότι θα γινόταν αυτό. Σου το είπα ότι θα έρχονταν». Οι άντρες έψαξαν τα γράμματα από τον Μπορίς, τις σημειώσεις μου, λίστες με τρόφιμα, αποκόμματα εφημερίδων, περιοδικά, βιβλία. «Σου το είπα, μόνο προβλήματα θα μας προκαλούσε, Όλγα». Πριν προλάβω να απαντήσω, ένας από τους άντρες με έπιασε από το μπράτσο –περισσότερο σαν εραστής παρά σαν κάποιος που τον έστειλαν να με συλλάβει– και με την ανάσα του καυτή στον λαιμό μου είπε ότι ήταν ώρα να πηγαίνουμε. Πάγωσα. Χρειάστηκαν τα ουρλιαχτά των παι- διών μου για να επανέλθω στην πραγματικότητα. Η πόρτα έκλεισε πίσω μας, αλλά τα ουρλιαχτά τους έγιναν ακόμα πιο δυνατά. Το αμάξι πήρε δύο αριστερές στροφές, μετά μία δεξιά. Μετά άλλη μία δεξιά. Δεν χρειαζόταν να κοιτάξω από το παράθυρο για να καταλάβω πού με πήγαιναν οι άντρες με τα μαύρα κουστούμια. Ένιωθα ναυτία, και το είπα στον άντρα δίπλα μου, που μύριζε τηγανητά κρεμμύδια και λά- χανο. Άνοιξε το παράθυρο – μια μικρή πράξη καλοσύνης. Όμως η ναυτία επέμεινε, και όταν είδα το μεγάλο κτίριο από κίτρινο τούβλο, μου ήρθε αναγούλα. Από μικρή με είχαν μάθει να κρατάω την ανάσα μου και να καθαρίζω τη σκέψη μου όταν περνούσα μπροστά από τη Λουμπιάνκα. Έλεγαν ότι το υπουργείο Κρατικής Ασφάλειας μπορούσε να το καταλάβει αν έκανες αντισο- βιετικές σκέψεις. Τότε δεν είχα ιδέα τι είναι οι αντισοβιε- τικές σκέψεις. Το αμάξι έκανε τον γύρο μιας κυκλικής διασταύρωσης